Kristien in Ghana!: april 2010

Vanmorgen is de mama op de bus gestapt naar Accra en morgenavond kan ze eindelijk naar huis. Een weekje extra verplichte vakantie… Eigenlijk is het wel raar om weer zonder familie te zijn hoor. Maar ik heb hier mijn Belgische vriendinnetjes hé, dat is nu een beetje familie. Want van mijn Ghanese moet ik het toch niet hebben hoor. Toen ik weer thuis kwam was ik even in mijn goed verstopt (dacht ik) envelopje met geld aan het kijken. Ik had nog cedi’s (Ghanees geld), euro’s (omdat mijn rekening toch leeg zal zijn als ik terug kom J) en nog wat dollars (ja, hoe ik daar aankom dat zal ik jullie besparen). En ik wist ah ik heb 195 euro als ik thuis kom, daar kom ik wel even mee toe. En ik dacht nog ale, juist geen 200, spijtig. Swat ik wist zeker dat het zoveel was. En ik kwam nu thuis en het was nog maar 135 euro. Mijn cedi’s had ik niet geteld, dus daar kan ik niets over zeggen. Ik vind het wel heer erg. Het is ook niet de eerste keer. Maar de vorige keer was het maar 10 cedi en ik kon dat toch ook niet bewijzen, dus ik dacht ik zeg er maar niets van. Maar nu ben ik wel zeker, dus ik heb het tegen Fidelis gezegd. Hij verschoot er precies niet van en zei “dan moeten we de volgende vrijwilligers beter verwittigen”, maar of hij nu iets tegen dat gezin gaat zeggen, dat weet ik eigenlijk niet. Ik durf het zelf niet... En voor de rest in mijn gezin… Eigenlijk is het daar echt niet leuk. Toen mijn familie er was deden ze plots wel weer wat normaler, maar nu de mama er alleen nog een paar dagen was waren ze weer hun eigen zelf: roepen, tieren, onbeleefd, vuil, vies, … En als ze iets kunnen te pakken krijgen, pakken ze het. Ze gebruiken mijn fiets en als die dan kapot is laten ze die voor wat het is. Als ik die dan wil gebruiken moet ik tot de constatatie komen dat hij kapot is. Elke zei: kom toch bij mij wonen, maar dat durf ik dus niet zo goed vragen. Dan voel ik mij ook schuldig tegenoven mama Olivia. Pf, gisteren met dat geld dacht ik echt: ik wil naar huis! Maar alé, we gaan binnenkort nog naar de nijlpaarden dus ik kan nog niet weg hé J.

Vanaf maandag ga ik ook eindelijk weer werken. Ik heb nu lang genoeg vakantie gepakt hé. Nog twee weken weeshuis, dan nog 3 weekjes school + weeshuis, en dan stilletjes aan naar huis. Ik kijk er wel naar uit om naar huis te gaan, erg hé. Ook wel omdat ik hier om de 3 weken ongeveer ziek word. Ik denk dat ik een of andere parasiet heb in mijn darmen, en dan komt dat om de zoveel tijd terug blijkbaar. Leuk. Ik ga dus over 3 weken nog eens ziek worden. Ik weet het nu wel op voorhand natuurlijk J. Als ik terug ben, ga ik mij eens goed laten onderzoeken.

Als ik naar huis ga, moet ik ook niet alleen op de bus naar Accra. Drie van de meisjes gaan ook de dag ervoor naar Accra, want ze gaan Cape Coast nog bezoeken. En de dag erna zit ik dan op het vliegtuig… met Fidelis. Hij gaat toevallig ook 3 juni met hetzelfde vliegtuig naar België, gezellig.

De voorbije weken waren leuk! We hebben vanalles gedaan. We zijn eerst naar Tamale gekomen. We hebben dan mee de paas-picknick gedaan met de familie en de katholieke gemeenschap hier. Dat was wel gezellig. Dan hebben we de school, het weeshuis en de dorpen hier bezocht waar de organisatie wc’s en water voorziet. Woensdag zijn we dan naar Mole gegaan, om naar de olifanten te gaan zien, maar zoals ik al had gezegd, geen olifanten. Toen we terug waren van Mole zijn we weer naar Accra gereist. Dan zijn we naar Cape Coast geweest waar Cape Coast castle staat, waar de slaven werden uitgezonden naar Amerika vooral. Van daar zijn we ook naar Kukum geweest. Een nationaal park dat eigenlijk niet zo heel veel voorstelde. Met Wouter ben ik ook nog naar shrines geweest. Allemaal stenen op elkaar en dat was dan een grot eigenlijk. Heel speciaal. Om daar te geraken moesten we wel kei ver (in mijn ogen) met de mountainbike in de vlakke zon, bergop en beraf, met ocharme een half litertje water ofzo? Ja, we waren goed voorbereid zenne…. Doodgaan. We hebben daar ook een ministukje met de kano gevaren. Het was wel leuk hoor. Daarna zijn we weer met zijn allen verder gegaan over een verschrikkelijke weg naar zogezegde schildpadden die er niet waren. Maar het was daar wel een paradijs. Zon, zee, strand, palmbomen, … Echt decadent eigenlijk, maar was wel eens leuk voor efkes. Daarna zijn we terug naar Accra geweest, want Wouter en Tina moesten hun vliegtuig halen. Dat was dan een heel gedoe natuurlijk, want toen was dat juist met die vulkaan. Ze zeiden hen dat ze ofwel naar Rome konden en dan naar Frankfurt ipv Brussel en dat ze dan hun plan moesten trekken, ofwel hier blijven tot er een vlucht naar Brussel was en dan zou alles betaald worden. Maar wij hadden zoiets van ga gewoon dat zijt ge tenminste al in Frankfurt want wie weet hoe lang zit ge hier. Maar ale, dan konden ze toch niet naar Frankfurt, ach ja, ze zijn thuis nu!! Sinds zondagmorgen ‘al’. En dan de dagen erna ben ik met de mama oa naar het schoonheidssalon geweest, heel leuk J En we hebben nog een tripje gedaan naar grotten, waar ook apen waren. Leuk. En toen de mama dan niet naar huis geraakte zijn we naar de Wli watervallen geweest! Daar wilde ik kei graag naartoe, maar dat ging niet meer lukken. En nu dus toch. Het zijn de grootste van West-Afrika wel hé! Ah! Daarna (als de mama eindelijk wist hoe het met haar vliegtuig zat) zijn we naar Tamale gekomen. En toen was ik ziek. En nu is ze weg.

Voila, nu zijn jullie weer op de hoogte. Het internet werkt hier nog steeds niet, dus foto’s dat gaat niet, want mijn internetstickje is daar niet snel genoeg voor. Vandaag gaan we nog eens zwemmen en vanavond iets leuk doen. Ik denk dat ik veel van huis weg ga zijn vanaf nu… Ik heb daar toch niet veel te zoeken en ze lachen mij toch altijd uit.

Mijn excuses aan alle toffe mensen die mijn verhaaltjes missen (he Hilde) ;-) Het waren drukke weken. Vanwege de vulkaan in Ijsland zit ik hier met de mama gezellig op de luchthaven in Ghana. Informatie? Nee, dat lijkt een ongekend begrip te zijn hier. Ze zullen wel bellen als ze iets weten... Wouter en Tina zijn vrijdagmorgen in Rome gestrand en zijn nu op zijn trotro's naar huis aan het sjeezen. Philip was zo lief om hen in Milaan te komen halen. Toch al een deel van mijn bezoek dat thuis geraakt. Wij gaan hier niet zitten wachten op een telefoontje op zijn Ghanees, de mama moet dan maar mee wat pisbroeken gaan vervangen in het weeshuis de komende dagen, dan doet ze toch iets nuttigs.

De twee weken vakantie waren heel leuk. Foto's volgen nog als ik weer in Tamale ben. We zijn naar Mole geweest voor de olifanten, geen olifant te zien. We hebben een verschrikkelijke weg afgelegd naar een megaschildpaddenreservaat met een taxichauffeur die ocharme geen benul had van de staat van de weg toen hij akkoord ging met onze prijs, geen schildpad gezien. Maar ale, voor de rest was het toch de moeite. Eigenlijk zijn we vooral 'onderweg' geweest, en dat duurt hier erg lang. De trotro's hier zijn echt wel de moeite...

We zijn toch maar lekker bruin!

Later meer want zo'n qwerty toetsenbord is verschrikkelijk en onze 2 cedi is bijna opgetypt.