Ik zit hier in een restaurant mijn laatste internet-units op te doen en droge rijst te eten (jaja, morgen bbq in het vooruitzicht en ik word nog maar eens ziek).
De voorlaatste dag in mijn gastgezin heb ik pannenkoeken gemaakt en wat frisdrank gekocht --> feestje. Het bakken duurde wat lang (misschien wat te laat aan begonnen...) en het kleine verwende nest is 2 keer komen zeggen: Hurry up, i'm hungry. 5 jaar is hij hé. De eerste keer zei ik niets, de tweede keer heb ik gezegd dat ik dat onbeleefd vind en dat hij niets krijgt als hij het nog eens zegt. Ik denk dat hij niet weet waar hij het had. Want van zijn mama mag hij alles en als hij komt zagen voor eten 10 minuten voor etenstijd, dan krijgt hij een bordje met al een beetje op. Maar helaas voor hem ben ik niet zo lief :-) Eten doet ge als het etenstijd is hé. Hij krijgt dan ook nooit zijn bord leeg als we gaan eten, alé nu. Swat :-) Toen het klaar was vonden ze het allemaal heel lekker behalve Rahama. Rahama was heel de tijd tegen haar moeder aan het zagen dat ze kip wilde hebben. Ze zat zelfs al klaar met haar geld. Maar dat mocht niet van de mama. Toen ik later in de douche zat, mocht ze "stiekem" toch eten gaan kopen.
Hier in Ghana is het de gewoonte dat wie jonger is, het slaafje is van wie ouder is. Dus eender wie in het gezin mag een jonger gezinslid bevelen. (Niet alleen in het gezin zelfs). Maar, onze kleine Waris is natuurlijk een uitzondering en mag alles en moet niets. Dus de tweede kleinste van het gezin, Mujeeb, is gesjareld. Tijdens het feestje had Olivia haar pintje omgegooid. En natuurlijk moest Mujeeb dat opkuisen, maar hij bewoog niet. En dan begon Olivia te roepen: "who is small here??". En dan zei Mujeeb: "Waris". Dat vond ik een goei. Nadat hij dat gezegd had heeft hij het maar snel opgekuist, want hij wist dat het niet pakte. Ik vind dat wel erg. Ik ben heel blij dat het bij ons zo niet is. Maar ik vind het vooral erg dat in mijn gezin de kleinste juist heel hard bevoordeeld wordt, terwijl dat helemaal de traditie niet is hier. Voor Mujeeb moet dat echt erg zijn. Ze noemen Waris ook allemaal "Ndé" en dat betekent koning...
Op het einde van het feestje liet Olivia een zakje gaan halen in haar kamer en daar zat een kleedje in dat ze voor mij had laten maken. Dat kwam wel heel onverwacht, ik was toch wat ontroerd :-)
Het afscheid was wel precies alsof ik een paar uur later weer terug zou zijn. Maar in mijn gezin zullen ze elkaar nooit eens vastpakken of iets lief zeggen tegen elkaar, dus achteraf gezien had ik niet anders kunnen verwachten. Mustapha, een vriend van het gezin en een fan van mij, had het wel heel moeilijk. De laatste keer dat hij mij zag, had hij het echt moeilijk. En toen hij weg ging, kwam hij toch nog even terug voor een knuffel. Dat is ook wel een hele lieve. Hij belde gisteren ook nog, en hij had het echt moeilijk.
De dag voor ik vertrok ben ik nog bij mijn directrice langsgeweest en ze zei dat ze mij zou komen uitwuiven aan de bus. Maar in Ghana zeggen ze zoveel hé. En meestal komt daar niets van. Maar ze was er! Ik was er wel van aangedaan. Ze is dan ook mijn favoriete Ghanees :-)
Er zijn er toch een paar die ik ga missen..
Voila, dit was mijn laatste blogbericht. Als ik thuis ben zet ik hier nog wel een link naar mijn foto's van de laatste maand.
Tot binnenkort in België!! (tenzij de vulkaan sebiet plots een scheetje laat...)
