De laatste foto's

Hallo,

De foto's van mei zijn hier te vinden: http://picasaweb.google.be/kristien.vangassen/GhanaMei#5479991758231259970

Ondertussen ben ik al een paar dagen thuis. Vrijdag was het al direct bbq en ook de dagen erna heb ik heel goed gegeten. :-) Ik geniet ook van het leuke wisselvallige Belgische weer. Veel aanpassingsproblemen heb ik eigenlijk niet. Het is alsof mijn avontuur in Ghana eeuwen geleden was. Maar mijn moeheid en toiletbezoeken herinneren me er wel genoeg aan dat het eigenlijk nog maar pas gedaan is.

In ieder geval, blij dat ik het gedaan heb maar ook blij dat het voorbij is. Ik ben weer thuis.

Kristien

Het einde

Ik zit hier in een restaurant mijn laatste internet-units op te doen en droge rijst te eten (jaja, morgen bbq in het vooruitzicht en ik word nog maar eens ziek).

De voorlaatste dag in mijn gastgezin heb ik pannenkoeken gemaakt en wat frisdrank gekocht --> feestje. Het bakken duurde wat lang (misschien wat te laat aan begonnen...) en het kleine verwende nest is 2 keer komen zeggen: Hurry up, i'm hungry. 5 jaar is hij hé. De eerste keer zei ik niets, de tweede keer heb ik gezegd dat ik dat onbeleefd vind en dat hij niets krijgt als hij het nog eens zegt. Ik denk dat hij niet weet waar hij het had. Want van zijn mama mag hij alles en als hij komt zagen voor eten 10 minuten voor etenstijd, dan krijgt hij een bordje met al een beetje op. Maar helaas voor hem ben ik niet zo lief :-) Eten doet ge als het etenstijd is hé. Hij krijgt dan ook nooit zijn bord leeg als we gaan eten, alé nu. Swat :-) Toen het klaar was vonden ze het allemaal heel lekker behalve Rahama. Rahama was heel de tijd tegen haar moeder aan het zagen dat ze kip wilde hebben. Ze zat zelfs al klaar met haar geld. Maar dat mocht niet van de mama. Toen ik later in de douche zat, mocht ze "stiekem" toch eten gaan kopen. 

Hier in Ghana is het de gewoonte dat wie jonger is, het slaafje is van wie ouder is. Dus eender wie in het gezin mag een jonger gezinslid bevelen. (Niet alleen in het gezin zelfs). Maar, onze kleine Waris is natuurlijk een uitzondering en mag alles en moet niets. Dus de tweede kleinste van het gezin, Mujeeb, is gesjareld. Tijdens het feestje had Olivia haar pintje omgegooid. En natuurlijk moest Mujeeb dat opkuisen, maar hij bewoog niet. En dan begon Olivia te roepen: "who is small here??". En dan zei Mujeeb: "Waris". Dat vond ik een goei. Nadat hij dat gezegd had heeft hij het maar snel opgekuist, want hij wist dat het niet pakte. Ik vind dat wel erg. Ik ben heel blij dat het bij ons zo niet is. Maar ik vind het vooral erg dat in mijn gezin de kleinste juist heel hard bevoordeeld wordt, terwijl dat helemaal de traditie niet is hier. Voor Mujeeb moet dat echt erg zijn. Ze noemen Waris ook allemaal "Ndé" en dat betekent koning...

Op het einde van het feestje liet Olivia een zakje gaan halen in haar kamer en daar zat een kleedje in dat ze voor mij had laten maken. Dat kwam wel heel onverwacht, ik was toch wat ontroerd :-)

Het afscheid was wel precies alsof ik een paar uur later weer terug zou zijn. Maar in mijn gezin zullen ze elkaar nooit eens vastpakken of iets lief zeggen tegen elkaar, dus achteraf gezien had ik niet anders kunnen verwachten. Mustapha, een vriend van het gezin en een fan van mij, had het wel heel moeilijk. De laatste keer dat hij mij zag, had hij het echt moeilijk. En toen hij weg ging, kwam hij toch nog even terug voor een knuffel. Dat is ook wel een hele lieve. Hij belde gisteren ook nog, en hij had het echt moeilijk. 

De dag voor ik vertrok ben ik nog bij mijn directrice langsgeweest en ze zei dat ze mij zou komen uitwuiven aan de bus. Maar in Ghana zeggen ze zoveel hé. En meestal komt daar niets van. Maar ze was er! Ik was er wel van aangedaan. Ze is dan ook mijn favoriete Ghanees :-)

Er zijn er toch een paar die ik ga missen.. 

Voila, dit was mijn laatste blogbericht. Als ik thuis ben zet ik hier nog wel een link naar mijn foto's van de laatste maand.

Tot binnenkort in België!! (tenzij de vulkaan sebiet plots een scheetje laat...)

Tijd om naar huis te gaan!

Nog 4 keer slapen en ik neem de bus naar Accra! Dan een nachtje slapen in Accra en vlieg ik naar Frankfurt. Ik kom bijna naar huis zenne.

Mijn laatste werkdagen zijn hier voorbij. Op school heb ik 2 mooie gouden kadertjes gekregen :-) Eén met een "citation of honour" en één met een aanbevelingsbrief. Daarnaast heb ik ook een kadootje gekregen. De directrice had eens een kleedje aan, zo een strandkleedje met vanonder pareltjes aan. En ik had toen gezegd dat ze er zo mooi uitzag. En dan zei ze: is dat iets dat ge in België ook kunt dragen? En ik dacht ja op het strand, dus ik zei jaja, in de zomer. En dan had ze ook zo een kleedje laten gaan halen voor mij. Lief hé :-) Die ga ik toch missen zenne.

Ik ga hier nog wel missen denk ik. Nu is het ineens gedaan. Ik heb 5 maanden heimwee gehad, maar niet beseft dat ik mij tussendoor wel aan het hechten was aan bepaalde mensen, plaatsen en dingen hier. Ik zou kunnen zeggen: had ik er dan maar meer van genoten, in plaats van heimwee te hebben. Maar dat ging niet, zo gaat dat bij mij niet :-). Ik ben echt heel blij dat ik dat hier gedaan heb, en ik heb hier veel geleerd. Ik zal sommige mensen en gewoontes en ... nooit meer vergeten! Ik denk dat ik er in België alleen maar gelukkiger van geworden ga zijn.

Nijlpaarden

Zondag zijn we naar de nijlpaarden vertrokken. Eerst 8u op de bus naar Wa en dan nog eens een uurtje naar Wechiau, waar de Nijlpaarden zitten. We hebben daar een kanotripje gedaan en in het water hebben we nijlpaarden gezien. Onze kanoman is dan wat dichter naar die nijlpaarden gevaren en dan hebben we een familietje gezien. Een mama, een papa en twee dochtertjes. Waarom de gids zo zeker was dat het meisjes waren: als een nijlpaard een zoontje krijgt, verstopt de mama die ergens weg van de papa, want anders doet de papa de zoontjes dood. En aangezien ze hier allemaal gezellig samen waren, moesten het wel meisjes zijn. Op een gegeven moment kwam er aan de overkant van het water nog een kano voorbij en die maakten nogal veel lawaai. Daardoor begon de mama een beetje schrik te krijgen en die begon die kano te achtervolgen. Wij zijn dan ook maar wat meer afstand gaan nemen maar ineens begon die mama ons te volgen en niet meer de andere kano. Blijkbaar is dat nog nooit gebeurd met die gids en die kreeg schrik. De kanoman begon dan kei snel te varen en dat nijlpaard bleef ons maar volgen. Ik had schrik zenne. Alé, maar we zijn toch ontsnapt.... Nijlpaarden zijn wel de gevaarlijkste dieren van hier hé. Maar ik leef nog, fjoew! 's Avonds hebben we op een platformpje geslapen tussen de nijlpaarden ('s nachts komen die op het droge). We hebben ze niet gezien, maar wel gehoord. Naar de wc gaan was wel een avontuur want we mochten niet van het platform als we levend terug naar huis wilden. Maar voor alles een oplossing hé.

Vandaag ben ik naar een pasgeboren tweeling gaan kijken. Twee meisjes, dochtertjes van een leerkracht van mij (van één van zijn 3 vrouwen...). Ze zagen er eerlijk gezegd een beetje griezelig uit, volgens mij waren ze wat te vroeg geboren. En het ene meisje was ook echt nog wel heel erg klein. Maar toch heel schattig. Ik moest op 10 manieren op de foto: met één baby'tje, met twee, met de mama, met de papa, ... Ik ga die foto's krijgen "tomorrow", mar tomorrow wil in Ghana eigenlijk zeggen "maybe tomorrow, maybe not, probably never". Ik ben benieuwd :-) 

Gisteren moesten we allemaal om 6u naar Revsodep komen voor een verrassing... Uiteindelijk bleek het eigenlijk ons afscheid te zijn en we hebben een soort bedanking gekregen om in een kadertje te doen. Dat is wel leuk. Bij mij staat er wel op "6 maanden" dus ik zal in juni nog eventjes moeten doen alsof ik les geef aan Ghanese kinderen :-)

Nog 13 dagen. Volgende week ga ik nog 4 dagen naar school en 1 dag naar het weeshuis. En dan de week erachter woensdag ga ik naar Accra. En donderdag op het vliegtuig. Dus de vulkaan moet zich maar inhouden dus :-)

Tot binnekort!! Live!!

Riceballs

Ik heb zonet de volledige verantwoordelijkheid gekregen voor het maken van de "riceballs". Ik moet zeggen dat het niet slecht is, hoewel het niet echt bolvormige balls zijn... Maar ik ben toch wel fier hoor stiekem.

Ondertussen nog steeds geen lesgegeven. Gisteren ben ik naar de opening van SOS kinderdorpen Tamale geweest en vandaag naar het weeshuis. Maandag en dinsdag zit ik hopelijk bij de nijlpaarden (als we ticketjes kunnen bemachtigen) en dan hoop ik woensdag mijn lesjes vermenigvuldigen te kunnen geven :-)

Dag 2 van het nieuwe trimester...

Ghanezen zijn echt ongelooflijk. Toen ik vanmorgen opstond was het aan het miezeren. Ik vroeg aan Rahama, zou het hard gaan regenen? Ze dacht van niet, dus ik vertrok naar school. Rahama had mij wel een regenjas meegegeven, want ge weet maar nooit. Toen ik na een half uur fietsen op school kwam om kwart voor 9 was daar nog geen enkele leerkracht te bespeuren. Zo raar is dat nu wel niet maar toch. De leerlingen waren allemaal in den hof aan het werken en ze keken nogal raar toen ze mij zagen aankomen. De klassen stonden ook nog een beetje overhoop, dus ik vroeg mij af of het nu de bedoeling was dat ik lesgaf of niet. Dus ik bel naar de directrice en ik zeg dat ik hier de enige leerkracht was en dat de leerlingen allemaal in de tuin aan het werken waren. Dan zei de directrice: dat is door de regen dat er geen leerkrachten zijn, ga maar terug naar huis. Ik vroeg nog eens of het dan niet de bedoeling was dat ik lesgaf en dan zei ze neenee ga maar naar huis, kom morgen maar terug. Zo traag komt een nieuw trimester hier dus op gang... Ik geloof nooit dat ik morgen ineens lesgevende leerkrachten ga aantreffen... 

Het was niet eens meer aan het miezeren toen ik in Taha aankwam. Bij ons moet het toch wel heel straf weer zijn om niet naar school te komen. Maar 2 druppels net op het moment dat ge naar school wilt vertrekken is hier in Ghana voldoende om heel de dag niet te gaan werken. Hoewel ik onderweg scholen heb gezien waar wel leerkrachten zijn. Maar mijn school is wel ver, dat zal een extra reden zijn om maar thuis te blijven denk ik.

Start van het derde trimester!

Vandaag begon de derde trimester op school. Normaal begint een schooldag om 7u30, maar voor 8u30 is daar geen leerkracht te bespeuren en de leerlingen weten dat ook dus het is zinloos om voor 8u30 daar aan te komen. Vandaag dacht ik, ik zal maar niet te vroeg gaan, want ik ga daar toch weer als eerste staan zoals altijd en misschien is het begin van een trimester wel speciaal en doen ze dan het een of ander. Ik kan beter aankomen als tweede ofzo. Ik kon het toch niet laten om zo net op tijd te zijn. Onderweg was ik de directrice al tegengekomen die haar zoon naar een andere school bracht. Ze zei dat ze daarna ook afkwam. Toen ik aankwam was ik toch nog eerst. Ik ging dan maar even in de office zitten. Eventjes later kwam de directrice aan en ze riep mij dat ik mee onder de boom moest komen zitten. Een half uur later ofzo kwam de eerste leerkracht toe met de sleutels van waar alle boeken liggen. Nog een uur later kwam uiteindelijk de tweede leerkracht aan. Van lesgeven was precies nog geen sprake. De directrice was wel niet te spreken over het feit dat er zo weinig leerkrachten waren. Ze had er een paar gebeld en die waren blijkbaar niet in Tamale. Meer leerkrachten zijn er niet gekomen. Nochtans ben ik vorige week een leerkracht tegengekomen, heeft er vrijdag ene mij gebeld en ben ik zelfs gisteren een derde leerkracht tegengekomen. En allemaal verzekerden ze mij ervan dat ze vandaag op school zouden zijn. Geen van de drie gezien. Op een gegeven moment ging ook de directrice weer weg want ze moest gaan praten op de school van haar zoon. En een kwartier later laten die twee andere leerkrachten een van de kinderen op de bel slaan. Ik dacht ah eindelijk gaan we beginnen dus ik ga naar de klas. Alle kinderen stonden mooi in de rij en dan zei de leerkracht in het Dagbani dat ze naar huis mochten. Ik had dat niet verstaan, maar dan kwam die naar mij: gaat ge niet naar huis? School is uit hoor. 

Voila, zo gaat dat hier. Ge bereidt dan braaf uw lesjes voor, maar lesgeven op een eerste dag van een nieuw trimester, dat is iets onbestaande in Taha...