Nog wat schrijfsels

Hier ben ik weer(al)!

Mijn verdere pogingen om alleen op weg te gaan in Ghana waren een beter succes. Ondertussen ken ik de weg, zelfs als het donker is. Zalig weertje, maar om te fietsen wel niet altijd even aangenaam (zie foto à rode kop). Maar goed dat ge onderweg zakjes water kan kopen. Dat is hier wel het handige. Alles wat je nodig hebt, kunt ge onderweg kopen. Ik moet mij nooit zorgen maken over dorst of honger hebben.

De kleinste van de kinderen hier is nogal graag waar ik ben. Als ik naar mijn kamer ga, komt hij mij ofwel halen, ofwel komt hij gewoon in mijn kamer wat spelen. Momenteel wel wat lastig, want hij is met een bal aan het shotten, en regelmatig komt die de richting van mijn laptopke uit. Ook de ramen lopen gevaar. Ik ga maar even buiten voetballen…

Buiten waren ze net ook borstels aan het maken en ik mocht helpen J Wij kopen dat in de winkel, maar hier wordt dat zelf gemaakt. Ze nemen bladeren van de ‘palmtree’ en halen daar de nerven uit. Die laten ze drogen en binden ze samen. Zo heb je een borstel. Wel zonder steel.

Gisteren heb ik ook mee gekookt en gewassen. Ik kan nu zelf stew maken en weet hoe ik mijn kleren hier kan wassen de volgende maanden. Wassen gebeurt door eerst in kom 1 met water zeep over de kleren te schuren en dan de kleren tegen elkaar te schuren. Daarna hetzelfde in kom 2. En daarna steek je de kleren in een emmer water. Daarna uitwringen en ophangen. Voor vele dingen die zij hier met de hand doen (zoals bv ook pepers en tomaten zelf pletten in een geribbelde kom ipv met de blender), daar hebben wij een apparaat voor. En ze lachen ons daar een beetje mee uit.

Vanmorgen werd ik om kwart voor 6 wakker van het lawaai. Een wekker heb ik hier niet nodig, ze maken hier genoeg lawaai ’s morgens. De kinderen waren het eten van gisterenavond verder aan het opeten. Voor mij was er thee, brood en ei. Fjoew, want ik krijg al moeilijk iets binnen ’s morgens, en zeker geen warm eten.

Vandaag ben ik de school gaan bezoeken waar ik zal lesgeven. Deze week ga ik nog observeren en de week erna begin ik op maandag zelf les te geven. Mariama (hoofd van de school) gaat voor mij een schema maken, in het begin mag ik wiskunde geven in 1^e, 2^e en 3^e leerjaar. Daarna kan ik dat misschien afwisselen met andere vakken zoals wetenschappen. In deze school hebben ze blijkbaar wel in elke klas een leerkracht, dus ik ga telkens een leerkracht aflossen. De leerkracht blijft erbij. Het is de bedoeling dat ik van hen leer en zij van mij (zij van mij…..hm). Maar hierover later meer!

We zijn nog een ander dorp gaan bezoeken (Wovoguma), waar REVSODEP (de organisatie waarvoor ik vrijwilligerswerk doe) toiletten aan het bouwen is. In al die dorpen hebben ze een chief en een chairman. De chief is degene die mensen van de community bijeenhoudt, hij is ook ‘the biggest brain’ van het dorp, wordt gezien als de slimste en meest wijze man van het dorp. Verder is hij de link met de overheid. De chairman is diegene die voor een project (zoals bouwen van wc’s) mensen bijeenzoekt van het dorp die hieraan kunnen meewerken, hij mobiliseert het volk. Je kan hem zien als de assistent van de chief. De chairman heb ik ontmoet. Hij heeft mij een lokale naam gegeven, nl: Maligunaa. Dit betekent: iemand die de mensen community helpt om zichzelf te ontwikkelen. Daar kan ik mij wel in vinden. J De vrouw van de chairman vertelde (in het Ghanees, maar vertaald door Fidelis) dat als ik een Ghanees was, mijn kleren niet zouden aanvaard worden (blote schouders) en er over mij geroddeld zou worden. Maar van blanke mensen wordt dat aanvaard en begrepen dat ze zich zo kleden.

Ik had al eens gezegd dat mensen de meest mogelijke en onmogelijke dingen op hun hoofd dragen. Zo zijn er zelfs mensen die 4 schalen boven elkaar op hun hoofd dragen elk rijkeljik gevuld met vanalles. Maar vandaag moest ik toch eens lachen. Er liep een vrouw op straat en die had maar één ding te dragen: een klein zakje olijven. En dat lag op haar hoofd. Grappig zicht.

Aan diegenen die dachten dat ik misschien wel met een Ghanees thuis zou komen: de Ghanese mannen zijn zeker charmant en vaak ook knap. Maar ik weet wel heel zeker dat ik niet verleid zal worden door zo’n mooie Ghanees, ik heb immers al een mooie Belg thuis zitten ;-).

Als mensen aan het eten zijn en je komt erbij staan voor een babbeltje, of je komt net binnen, dan zeggen ze meestal “you’re invited”. Het is een soort beleefdheid, maar als je echt honger hebt mag je gewoon mee aanschuiven en je hand in hun bord steken om mee te eten. Ik zeg wel degelijk hand in het enkelvoud. Gisteren was ik hier met mijn twee handen aan het eten en een paar kinderen van hier zeiden direct: oh nee, jij eet met twee handen, niet doen, enkel rechterhand!! Je mag ik Ghana enkel eten/iets geven/iets aanpakken/… met je rechterhand. Want je linkerhand is nodig als je naar het toilet gaat…

Doordat het hier allemaal in het engels is, begin ik ook in het engels te denken. Zelfs als ik aan denken ben om een smsje te sturen naar iemand in België denk ik dat eerst in het engels.

Hmm, lange tekst. Ik had nochtans tegen mezelf gezegd: ik doe alleen maar korte tekstjes hoor. Maar ik wil zoveel vertellen! Dat zal wel minderen, nu is alles nog nieuw en leuk om te vertellen…