School in Taha

Ik ben nu twee dagen op de school geweest waar ik zal lesgeven, de school van Taha. Gisteren heb ik enkel geobserveerd. Vandaag heb ik al een poging gedaan tot lesgeven, omdat er leerkrachten afwezig waren.

Ik wist op voorhand dat Ghanezen en timing geen combinatie en dat de leerkrachten in Ghana vaak de kinderen slaan met een stok. Maar toch, om het in realiteit mee te maken, dat brengt nog heel wat meer emotie met zich mee. Dat leerkrachten minstens een half uur te laat komen, en regelmatig zomaar de klas verlaten om te bellen of om gewoon even naar buiten te gaan, daar erger ik mij aan maar ik kan er wel mee leren leven. Maar dat de leerkrachten de kinderen slaan… Nee, daar ga ik na 6 maanden nog steeds niet mee kunnen leven. Maar ik zal het toch ergens moeten, want ander ga ik het niet volhouden. Ik heb al met iemand van de organisatie gepraat en hij zei dat hij dat vroeger ook had meegemaakt en dat dat voor de Ghanezen een effectieve manier is. Ik zal dat niet kunnen veranderen. Dus hij zei dat ik dat toch gewoon moest worden. Ik zal al blij zijn als ik niet meer stiekem tranen moet laten als een leerling een slag van de stok krijgt. En dat de leerlingen zelf die stokken moeten gaan halen voor de leerkracht vind ik helemaal straf.

Vandaag moest ik dus wiskunde geven in het tweede leerjaar. Ik wist niet waar ze waren in hun boek, want dat is niet echt geweten. Sommigen hadden iets over de klok in hun oefenschrift staan dus ik ben daar mee begonnen. Maar vele kinderen in de dorpen hebben niet eens een klok thuis. Als ik denk hoe moeilijk ‘de klok’ al is voor kinderen bij ons, lijkt het mij heel moeilijk voor kinderen die zich er zelfs niet goed een beeld bij kunnen vormen. Het is niet gelukt hen iets meer bij te brengen dan ze al konden. Maar van de organisatie zeggen ze mij dat ik mezelf meer tijd moet geven. Het is logisch dat ik na één dag niet weet hoe ik die kinderen moet aanpakken, hoe ik ze iets kan bijbrengen. Ze verstaan de taal ook niet geweldig, want hun moedertaal is Ghanees. Dus ze moeten nog wat wennen aan mijn taal en uitspraak en ik aan die van hen. Ik vind het wel lastig dat het niet goed ging vandaag, ik wil graag alles goed doen en liefst van de eerste keer.

Ik dacht ook dat ik naar hier kwam om in een school les te geven waar ze te weinig leerkrachten hebben. Hier in Taha hebben ze voor elke klas een leerkracht, er zijn zelfs extra leerkrachten. Dus ik voelde mij al heel nutteloos, want ben ik wel echt nodig? Maar dan vertelde Carlos van de organisatie dat ze graag voor elke klas meerdere leerkrachten hebben. Er zijn leerkrachten die beter het ene vak kennen en leerkrachten die beter het andere vak kennen. En zo gebeurt het dat er soms leerkrachten niets doen en buiten zitten. Ik vond dat natuurlijk al niet kunnen, maar ja, ik pas me wel aan.

Het is heel wat aanpassen! En ik reageer nogal emotioneel op al die verschillen. Het was niet gemakkelijk gisteren en vandaag…

Er is ook een leerkracht die per se mijn gsm-nummer wilde. Maar ik kende hem nog niet, had hem net 5 minuten ontmoet. Dus ik wou die niet geven. En dan zei hij: ja maar ik vertrouw u dus ik geef mijn nummer en omdat ik u vertrouw ben jij mijn vriend. Vertrouw je mij dan niet?
Ik heb een kwartier moeten discussiëren. Ik heb mijn nummer niet gegeven. Maar nu bleek dat hij dicht bij mij woonde, dus nu moet ik elke dag na school een uur samen met hem fietsen. En de twee dagen die nu voorbij zijn, ging het altijd maar over één ding. Hoe kan ik een beste vriend van u worden? Hoe lang duurt het voor jij iemand vertrouwt? Wanneer mag ik langskomen bij uw huis? Krijg ik uw nummer om te vragen of ik langs mag komen? … Jullie kunnen denken, ja dat zijn Ghanezen he. Maar neenee, niet alle Ghanezen zijn zo opdringerig. Ik kan daar helemaal niet tegen. Ik ben dan wel in Ghana en ik pas mij graag aan, maar ik ben nog steeds mezelf. Dus ik heb graag wat ruimte en kan niet veel verdragen als iemand te dicht komt te snel zonder ik het wil :-)