De laatste foto's

Hallo,

De foto's van mei zijn hier te vinden: http://picasaweb.google.be/kristien.vangassen/GhanaMei#5479991758231259970

Ondertussen ben ik al een paar dagen thuis. Vrijdag was het al direct bbq en ook de dagen erna heb ik heel goed gegeten. :-) Ik geniet ook van het leuke wisselvallige Belgische weer. Veel aanpassingsproblemen heb ik eigenlijk niet. Het is alsof mijn avontuur in Ghana eeuwen geleden was. Maar mijn moeheid en toiletbezoeken herinneren me er wel genoeg aan dat het eigenlijk nog maar pas gedaan is.

In ieder geval, blij dat ik het gedaan heb maar ook blij dat het voorbij is. Ik ben weer thuis.

Kristien

Het einde

Ik zit hier in een restaurant mijn laatste internet-units op te doen en droge rijst te eten (jaja, morgen bbq in het vooruitzicht en ik word nog maar eens ziek).

De voorlaatste dag in mijn gastgezin heb ik pannenkoeken gemaakt en wat frisdrank gekocht --> feestje. Het bakken duurde wat lang (misschien wat te laat aan begonnen...) en het kleine verwende nest is 2 keer komen zeggen: Hurry up, i'm hungry. 5 jaar is hij hé. De eerste keer zei ik niets, de tweede keer heb ik gezegd dat ik dat onbeleefd vind en dat hij niets krijgt als hij het nog eens zegt. Ik denk dat hij niet weet waar hij het had. Want van zijn mama mag hij alles en als hij komt zagen voor eten 10 minuten voor etenstijd, dan krijgt hij een bordje met al een beetje op. Maar helaas voor hem ben ik niet zo lief :-) Eten doet ge als het etenstijd is hé. Hij krijgt dan ook nooit zijn bord leeg als we gaan eten, alé nu. Swat :-) Toen het klaar was vonden ze het allemaal heel lekker behalve Rahama. Rahama was heel de tijd tegen haar moeder aan het zagen dat ze kip wilde hebben. Ze zat zelfs al klaar met haar geld. Maar dat mocht niet van de mama. Toen ik later in de douche zat, mocht ze "stiekem" toch eten gaan kopen. 

Hier in Ghana is het de gewoonte dat wie jonger is, het slaafje is van wie ouder is. Dus eender wie in het gezin mag een jonger gezinslid bevelen. (Niet alleen in het gezin zelfs). Maar, onze kleine Waris is natuurlijk een uitzondering en mag alles en moet niets. Dus de tweede kleinste van het gezin, Mujeeb, is gesjareld. Tijdens het feestje had Olivia haar pintje omgegooid. En natuurlijk moest Mujeeb dat opkuisen, maar hij bewoog niet. En dan begon Olivia te roepen: "who is small here??". En dan zei Mujeeb: "Waris". Dat vond ik een goei. Nadat hij dat gezegd had heeft hij het maar snel opgekuist, want hij wist dat het niet pakte. Ik vind dat wel erg. Ik ben heel blij dat het bij ons zo niet is. Maar ik vind het vooral erg dat in mijn gezin de kleinste juist heel hard bevoordeeld wordt, terwijl dat helemaal de traditie niet is hier. Voor Mujeeb moet dat echt erg zijn. Ze noemen Waris ook allemaal "Ndé" en dat betekent koning...

Op het einde van het feestje liet Olivia een zakje gaan halen in haar kamer en daar zat een kleedje in dat ze voor mij had laten maken. Dat kwam wel heel onverwacht, ik was toch wat ontroerd :-)

Het afscheid was wel precies alsof ik een paar uur later weer terug zou zijn. Maar in mijn gezin zullen ze elkaar nooit eens vastpakken of iets lief zeggen tegen elkaar, dus achteraf gezien had ik niet anders kunnen verwachten. Mustapha, een vriend van het gezin en een fan van mij, had het wel heel moeilijk. De laatste keer dat hij mij zag, had hij het echt moeilijk. En toen hij weg ging, kwam hij toch nog even terug voor een knuffel. Dat is ook wel een hele lieve. Hij belde gisteren ook nog, en hij had het echt moeilijk. 

De dag voor ik vertrok ben ik nog bij mijn directrice langsgeweest en ze zei dat ze mij zou komen uitwuiven aan de bus. Maar in Ghana zeggen ze zoveel hé. En meestal komt daar niets van. Maar ze was er! Ik was er wel van aangedaan. Ze is dan ook mijn favoriete Ghanees :-)

Er zijn er toch een paar die ik ga missen.. 

Voila, dit was mijn laatste blogbericht. Als ik thuis ben zet ik hier nog wel een link naar mijn foto's van de laatste maand.

Tot binnenkort in België!! (tenzij de vulkaan sebiet plots een scheetje laat...)

Tijd om naar huis te gaan!

Nog 4 keer slapen en ik neem de bus naar Accra! Dan een nachtje slapen in Accra en vlieg ik naar Frankfurt. Ik kom bijna naar huis zenne.

Mijn laatste werkdagen zijn hier voorbij. Op school heb ik 2 mooie gouden kadertjes gekregen :-) Eén met een "citation of honour" en één met een aanbevelingsbrief. Daarnaast heb ik ook een kadootje gekregen. De directrice had eens een kleedje aan, zo een strandkleedje met vanonder pareltjes aan. En ik had toen gezegd dat ze er zo mooi uitzag. En dan zei ze: is dat iets dat ge in België ook kunt dragen? En ik dacht ja op het strand, dus ik zei jaja, in de zomer. En dan had ze ook zo een kleedje laten gaan halen voor mij. Lief hé :-) Die ga ik toch missen zenne.

Ik ga hier nog wel missen denk ik. Nu is het ineens gedaan. Ik heb 5 maanden heimwee gehad, maar niet beseft dat ik mij tussendoor wel aan het hechten was aan bepaalde mensen, plaatsen en dingen hier. Ik zou kunnen zeggen: had ik er dan maar meer van genoten, in plaats van heimwee te hebben. Maar dat ging niet, zo gaat dat bij mij niet :-). Ik ben echt heel blij dat ik dat hier gedaan heb, en ik heb hier veel geleerd. Ik zal sommige mensen en gewoontes en ... nooit meer vergeten! Ik denk dat ik er in België alleen maar gelukkiger van geworden ga zijn.

Nijlpaarden

Zondag zijn we naar de nijlpaarden vertrokken. Eerst 8u op de bus naar Wa en dan nog eens een uurtje naar Wechiau, waar de Nijlpaarden zitten. We hebben daar een kanotripje gedaan en in het water hebben we nijlpaarden gezien. Onze kanoman is dan wat dichter naar die nijlpaarden gevaren en dan hebben we een familietje gezien. Een mama, een papa en twee dochtertjes. Waarom de gids zo zeker was dat het meisjes waren: als een nijlpaard een zoontje krijgt, verstopt de mama die ergens weg van de papa, want anders doet de papa de zoontjes dood. En aangezien ze hier allemaal gezellig samen waren, moesten het wel meisjes zijn. Op een gegeven moment kwam er aan de overkant van het water nog een kano voorbij en die maakten nogal veel lawaai. Daardoor begon de mama een beetje schrik te krijgen en die begon die kano te achtervolgen. Wij zijn dan ook maar wat meer afstand gaan nemen maar ineens begon die mama ons te volgen en niet meer de andere kano. Blijkbaar is dat nog nooit gebeurd met die gids en die kreeg schrik. De kanoman begon dan kei snel te varen en dat nijlpaard bleef ons maar volgen. Ik had schrik zenne. Alé, maar we zijn toch ontsnapt.... Nijlpaarden zijn wel de gevaarlijkste dieren van hier hé. Maar ik leef nog, fjoew! 's Avonds hebben we op een platformpje geslapen tussen de nijlpaarden ('s nachts komen die op het droge). We hebben ze niet gezien, maar wel gehoord. Naar de wc gaan was wel een avontuur want we mochten niet van het platform als we levend terug naar huis wilden. Maar voor alles een oplossing hé.

Vandaag ben ik naar een pasgeboren tweeling gaan kijken. Twee meisjes, dochtertjes van een leerkracht van mij (van één van zijn 3 vrouwen...). Ze zagen er eerlijk gezegd een beetje griezelig uit, volgens mij waren ze wat te vroeg geboren. En het ene meisje was ook echt nog wel heel erg klein. Maar toch heel schattig. Ik moest op 10 manieren op de foto: met één baby'tje, met twee, met de mama, met de papa, ... Ik ga die foto's krijgen "tomorrow", mar tomorrow wil in Ghana eigenlijk zeggen "maybe tomorrow, maybe not, probably never". Ik ben benieuwd :-) 

Gisteren moesten we allemaal om 6u naar Revsodep komen voor een verrassing... Uiteindelijk bleek het eigenlijk ons afscheid te zijn en we hebben een soort bedanking gekregen om in een kadertje te doen. Dat is wel leuk. Bij mij staat er wel op "6 maanden" dus ik zal in juni nog eventjes moeten doen alsof ik les geef aan Ghanese kinderen :-)

Nog 13 dagen. Volgende week ga ik nog 4 dagen naar school en 1 dag naar het weeshuis. En dan de week erachter woensdag ga ik naar Accra. En donderdag op het vliegtuig. Dus de vulkaan moet zich maar inhouden dus :-)

Tot binnekort!! Live!!

Riceballs

Ik heb zonet de volledige verantwoordelijkheid gekregen voor het maken van de "riceballs". Ik moet zeggen dat het niet slecht is, hoewel het niet echt bolvormige balls zijn... Maar ik ben toch wel fier hoor stiekem.

Ondertussen nog steeds geen lesgegeven. Gisteren ben ik naar de opening van SOS kinderdorpen Tamale geweest en vandaag naar het weeshuis. Maandag en dinsdag zit ik hopelijk bij de nijlpaarden (als we ticketjes kunnen bemachtigen) en dan hoop ik woensdag mijn lesjes vermenigvuldigen te kunnen geven :-)

Dag 2 van het nieuwe trimester...

Ghanezen zijn echt ongelooflijk. Toen ik vanmorgen opstond was het aan het miezeren. Ik vroeg aan Rahama, zou het hard gaan regenen? Ze dacht van niet, dus ik vertrok naar school. Rahama had mij wel een regenjas meegegeven, want ge weet maar nooit. Toen ik na een half uur fietsen op school kwam om kwart voor 9 was daar nog geen enkele leerkracht te bespeuren. Zo raar is dat nu wel niet maar toch. De leerlingen waren allemaal in den hof aan het werken en ze keken nogal raar toen ze mij zagen aankomen. De klassen stonden ook nog een beetje overhoop, dus ik vroeg mij af of het nu de bedoeling was dat ik lesgaf of niet. Dus ik bel naar de directrice en ik zeg dat ik hier de enige leerkracht was en dat de leerlingen allemaal in de tuin aan het werken waren. Dan zei de directrice: dat is door de regen dat er geen leerkrachten zijn, ga maar terug naar huis. Ik vroeg nog eens of het dan niet de bedoeling was dat ik lesgaf en dan zei ze neenee ga maar naar huis, kom morgen maar terug. Zo traag komt een nieuw trimester hier dus op gang... Ik geloof nooit dat ik morgen ineens lesgevende leerkrachten ga aantreffen... 

Het was niet eens meer aan het miezeren toen ik in Taha aankwam. Bij ons moet het toch wel heel straf weer zijn om niet naar school te komen. Maar 2 druppels net op het moment dat ge naar school wilt vertrekken is hier in Ghana voldoende om heel de dag niet te gaan werken. Hoewel ik onderweg scholen heb gezien waar wel leerkrachten zijn. Maar mijn school is wel ver, dat zal een extra reden zijn om maar thuis te blijven denk ik.

Start van het derde trimester!

Vandaag begon de derde trimester op school. Normaal begint een schooldag om 7u30, maar voor 8u30 is daar geen leerkracht te bespeuren en de leerlingen weten dat ook dus het is zinloos om voor 8u30 daar aan te komen. Vandaag dacht ik, ik zal maar niet te vroeg gaan, want ik ga daar toch weer als eerste staan zoals altijd en misschien is het begin van een trimester wel speciaal en doen ze dan het een of ander. Ik kan beter aankomen als tweede ofzo. Ik kon het toch niet laten om zo net op tijd te zijn. Onderweg was ik de directrice al tegengekomen die haar zoon naar een andere school bracht. Ze zei dat ze daarna ook afkwam. Toen ik aankwam was ik toch nog eerst. Ik ging dan maar even in de office zitten. Eventjes later kwam de directrice aan en ze riep mij dat ik mee onder de boom moest komen zitten. Een half uur later ofzo kwam de eerste leerkracht toe met de sleutels van waar alle boeken liggen. Nog een uur later kwam uiteindelijk de tweede leerkracht aan. Van lesgeven was precies nog geen sprake. De directrice was wel niet te spreken over het feit dat er zo weinig leerkrachten waren. Ze had er een paar gebeld en die waren blijkbaar niet in Tamale. Meer leerkrachten zijn er niet gekomen. Nochtans ben ik vorige week een leerkracht tegengekomen, heeft er vrijdag ene mij gebeld en ben ik zelfs gisteren een derde leerkracht tegengekomen. En allemaal verzekerden ze mij ervan dat ze vandaag op school zouden zijn. Geen van de drie gezien. Op een gegeven moment ging ook de directrice weer weg want ze moest gaan praten op de school van haar zoon. En een kwartier later laten die twee andere leerkrachten een van de kinderen op de bel slaan. Ik dacht ah eindelijk gaan we beginnen dus ik ga naar de klas. Alle kinderen stonden mooi in de rij en dan zei de leerkracht in het Dagbani dat ze naar huis mochten. Ik had dat niet verstaan, maar dan kwam die naar mij: gaat ge niet naar huis? School is uit hoor. 

Voila, zo gaat dat hier. Ge bereidt dan braaf uw lesjes voor, maar lesgeven op een eerste dag van een nieuw trimester, dat is iets onbestaande in Taha...

Foto's

Wauw, ik heb hier (nu pas) een internetcafé ontdekt, waar het internet precies zo snel is als thuis...

Foto's van april staan er dus al op: http://picasaweb.google.be/kristien.vangassen/GhanaApril2010# en enkele ook hieronder op de blog zelfs :-) Veel plezier!

Dolle koe

Toen ik vanmorgen naar het weeshuis fietste was er een man met een koe aan een touw op straat. En plots sloeg die koe op hol en die begon kei hard naar mij te rennen. Die man probeerde die koe dan in bedwang te houden maar dat lukte niet goed. Ik ben dan maar heel heel snel in een grote boog er om heen gefietst... Griezelig hoor!

Toen ik terug was van Accra na dat Tina en Wouter op het vliegtuig waren geraakt ging juist mijn mama van hier naar Accra voor een begrafenis. Die is redelijk lang weggebleven en toen ze net terug was, ben ik juist twee dagen ergens anders gaan slapen. Nu sinds gisteren is zij thuis en ik ook en ik ben echt blij dat ze terug is. Nu is alles weer normaal! Ik voel mij toch wel meer thuis als die mama hier is. Dan kan ik weer gezellig mee koken. De gesprekken zijn wel altijd hetzelfde. Ze heeft het ook altijd over het feit dat Wouter en ik niet kunnen "fricken", wat ook wel seks betekent. Ja, preuts is ze niet hoor mijn mama Olivia. Op de duur ben ik dat wel wat beu maar alé, ik kan er tegen :-).

Ik voel mij ook met de dag vuiler en vuiler. In het begin kreeg ik mijn kleren nog redelijk proper, maar nu dat vuil en de zonnemelk en het zweet allemaal samen, dat krijg ik er hoe langer hoe minder uit. Dus al mijn kleren zijn zo vuil, ook als ze gewassen zijn. Ik doe ook wel vaak hetzelfde aan, want ik denk dat ik dat nooit meer ga proper krijgen en ik wil ook graag nog wat kleren voor als ik weer thuis ben. 

In het weeshuis gaat het er soms wel echt erg aan toe vind ik. Vaak zijn de luiers op en eer die gewassen zijn zijn we een halve dag verder. Dan kruipt iedereen met een vuile luier rond. Hoe meer pipi, hoe zwaarder dus hoe meer die ook loskomen en uitvallen. Iedereen pist dan maar in het rond. Er zijn ook een paar 'grotere' jongens die geen pamper meer dragen, maar naar het wc gaan die ook niet. Ik neem die nu af en toe mee naar de wc's, maar dan nog plassen ze maar op de grond. Ik zal ze toch missen, met of zonder een stinkebroek. Ik zou ze zo allemaal mee naar huis willen nemen. Misschien eentje Wouter? ;-)

Ik hoop echt dat het in België fris weer is als ik thuiskom. Ik vind het zo gezellig om truien aan te doen en hier kan dat nooit.

Nog 5 weken

Over exact 5 weken ben ik al thuis. Eigenlijk kijk ik er wel heel hard naar uit! Ik mis iedereen en alles thuis. Maar ondertussen hier gaat het ook goed hoor. Ik ben weer aan het werk in het weeshuis en als ik daar buiten kom heb ik altijd wel een goed gevoel. Ik heb kindjes aandacht gegeven die ze vaak niet krijgen, ik heb ze aan het lachen gekregen, iets regelmatiger droge kleren aangedaan, ... Dat zijn dingen waar vooral vrijwilligers mee bezig zijn. De mensen die daar vast werken kijken precies niet zo veel om naar die kinderen en ze worden er ook vaak kwaad tegen. Dus het is wel goed dat vrijwilligers ook eens heel lief zijn tegen die kinderen. En als ik dan wegga? Ja, dan zijn er weer nieuwe vrijwilligers. Ik heb de indruk dat er altijd wel vrijwilligers zijn. Ok, het zijn altijd andere mensen, maar ze krijgen wel aandacht, en dat is sowieso wel iets goed denk ik.
Op 11 mei kan ik weer naar school. Vandaag kwam ik een leerkracht tegen, hij vroeg of ik toch echt wel terugkwam. Ik zei: natuurlijk :-).

Nog 5 weken. Er zijn gewoon te veel leuke mensen en leuke dingen thuis, niet moeilijk dat ik daar naar uit kijk :-)

Foto's maart

De foto's van maart zijn hier te vinden: http://picasaweb.google.be/kristien.vangassen/PicassaMaart

Weer alleen

Vanmorgen is de mama op de bus gestapt naar Accra en morgenavond kan ze eindelijk naar huis. Een weekje extra verplichte vakantie… Eigenlijk is het wel raar om weer zonder familie te zijn hoor. Maar ik heb hier mijn Belgische vriendinnetjes hé, dat is nu een beetje familie. Want van mijn Ghanese moet ik het toch niet hebben hoor. Toen ik weer thuis kwam was ik even in mijn goed verstopt (dacht ik) envelopje met geld aan het kijken. Ik had nog cedi’s (Ghanees geld), euro’s (omdat mijn rekening toch leeg zal zijn als ik terug kom J) en nog wat dollars (ja, hoe ik daar aankom dat zal ik jullie besparen). En ik wist ah ik heb 195 euro als ik thuis kom, daar kom ik wel even mee toe. En ik dacht nog ale, juist geen 200, spijtig. Swat ik wist zeker dat het zoveel was. En ik kwam nu thuis en het was nog maar 135 euro. Mijn cedi’s had ik niet geteld, dus daar kan ik niets over zeggen. Ik vind het wel heer erg. Het is ook niet de eerste keer. Maar de vorige keer was het maar 10 cedi en ik kon dat toch ook niet bewijzen, dus ik dacht ik zeg er maar niets van. Maar nu ben ik wel zeker, dus ik heb het tegen Fidelis gezegd. Hij verschoot er precies niet van en zei “dan moeten we de volgende vrijwilligers beter verwittigen”, maar of hij nu iets tegen dat gezin gaat zeggen, dat weet ik eigenlijk niet. Ik durf het zelf niet... En voor de rest in mijn gezin… Eigenlijk is het daar echt niet leuk. Toen mijn familie er was deden ze plots wel weer wat normaler, maar nu de mama er alleen nog een paar dagen was waren ze weer hun eigen zelf: roepen, tieren, onbeleefd, vuil, vies, … En als ze iets kunnen te pakken krijgen, pakken ze het. Ze gebruiken mijn fiets en als die dan kapot is laten ze die voor wat het is. Als ik die dan wil gebruiken moet ik tot de constatatie komen dat hij kapot is. Elke zei: kom toch bij mij wonen, maar dat durf ik dus niet zo goed vragen. Dan voel ik mij ook schuldig tegenoven mama Olivia. Pf, gisteren met dat geld dacht ik echt: ik wil naar huis! Maar alé, we gaan binnenkort nog naar de nijlpaarden dus ik kan nog niet weg hé J.

Vanaf maandag ga ik ook eindelijk weer werken. Ik heb nu lang genoeg vakantie gepakt hé. Nog twee weken weeshuis, dan nog 3 weekjes school + weeshuis, en dan stilletjes aan naar huis. Ik kijk er wel naar uit om naar huis te gaan, erg hé. Ook wel omdat ik hier om de 3 weken ongeveer ziek word. Ik denk dat ik een of andere parasiet heb in mijn darmen, en dan komt dat om de zoveel tijd terug blijkbaar. Leuk. Ik ga dus over 3 weken nog eens ziek worden. Ik weet het nu wel op voorhand natuurlijk J. Als ik terug ben, ga ik mij eens goed laten onderzoeken.

Als ik naar huis ga, moet ik ook niet alleen op de bus naar Accra. Drie van de meisjes gaan ook de dag ervoor naar Accra, want ze gaan Cape Coast nog bezoeken. En de dag erna zit ik dan op het vliegtuig… met Fidelis. Hij gaat toevallig ook 3 juni met hetzelfde vliegtuig naar België, gezellig.

De voorbije weken waren leuk! We hebben vanalles gedaan. We zijn eerst naar Tamale gekomen. We hebben dan mee de paas-picknick gedaan met de familie en de katholieke gemeenschap hier. Dat was wel gezellig. Dan hebben we de school, het weeshuis en de dorpen hier bezocht waar de organisatie wc’s en water voorziet. Woensdag zijn we dan naar Mole gegaan, om naar de olifanten te gaan zien, maar zoals ik al had gezegd, geen olifanten. Toen we terug waren van Mole zijn we weer naar Accra gereist. Dan zijn we naar Cape Coast geweest waar Cape Coast castle staat, waar de slaven werden uitgezonden naar Amerika vooral. Van daar zijn we ook naar Kukum geweest. Een nationaal park dat eigenlijk niet zo heel veel voorstelde. Met Wouter ben ik ook nog naar shrines geweest. Allemaal stenen op elkaar en dat was dan een grot eigenlijk. Heel speciaal. Om daar te geraken moesten we wel kei ver (in mijn ogen) met de mountainbike in de vlakke zon, bergop en beraf, met ocharme een half litertje water ofzo? Ja, we waren goed voorbereid zenne…. Doodgaan. We hebben daar ook een ministukje met de kano gevaren. Het was wel leuk hoor. Daarna zijn we weer met zijn allen verder gegaan over een verschrikkelijke weg naar zogezegde schildpadden die er niet waren. Maar het was daar wel een paradijs. Zon, zee, strand, palmbomen, … Echt decadent eigenlijk, maar was wel eens leuk voor efkes. Daarna zijn we terug naar Accra geweest, want Wouter en Tina moesten hun vliegtuig halen. Dat was dan een heel gedoe natuurlijk, want toen was dat juist met die vulkaan. Ze zeiden hen dat ze ofwel naar Rome konden en dan naar Frankfurt ipv Brussel en dat ze dan hun plan moesten trekken, ofwel hier blijven tot er een vlucht naar Brussel was en dan zou alles betaald worden. Maar wij hadden zoiets van ga gewoon dat zijt ge tenminste al in Frankfurt want wie weet hoe lang zit ge hier. Maar ale, dan konden ze toch niet naar Frankfurt, ach ja, ze zijn thuis nu!! Sinds zondagmorgen ‘al’.  En dan de dagen erna ben ik met de mama oa naar het schoonheidssalon geweest, heel leuk J En we hebben nog een tripje gedaan naar grotten, waar ook apen waren. Leuk. En toen de mama dan niet naar huis geraakte zijn we naar de Wli watervallen geweest! Daar wilde ik kei graag naartoe, maar dat ging niet meer lukken. En nu dus toch. Het zijn de grootste van West-Afrika wel hé! Ah! Daarna (als de mama eindelijk wist hoe het met haar vliegtuig zat) zijn we naar Tamale gekomen. En toen was ik ziek. En nu is ze weg.

Voila, nu zijn jullie weer op de hoogte. Het internet werkt hier nog steeds niet, dus foto’s dat gaat niet, want mijn internetstickje is daar niet snel genoeg voor. Vandaag gaan we nog eens zwemmen en vanavond iets leuk doen. Ik denk dat ik veel van huis weg ga zijn vanaf nu… Ik heb daar toch niet veel te zoeken en ze lachen mij toch altijd uit.

Een scheetje rook...

 Mijn excuses aan alle toffe mensen die mijn verhaaltjes missen (he Hilde) ;-) Het waren drukke weken. Vanwege de vulkaan in Ijsland zit ik hier met de mama gezellig op de luchthaven in Ghana. Informatie? Nee, dat lijkt een ongekend begrip te zijn hier. Ze zullen wel bellen als ze iets weten... Wouter en Tina zijn vrijdagmorgen in Rome gestrand en zijn nu op zijn trotro's naar huis aan het sjeezen. Philip was zo lief om hen in Milaan te komen halen. Toch al een deel van mijn bezoek dat thuis geraakt. Wij gaan hier niet zitten wachten op een telefoontje op zijn Ghanees, de mama moet dan maar mee wat pisbroeken gaan vervangen in het weeshuis de komende dagen, dan doet ze toch iets nuttigs.

De twee weken vakantie waren heel leuk. Foto's volgen nog als ik weer in Tamale ben. We zijn naar Mole geweest voor de olifanten, geen olifant te zien. We hebben een verschrikkelijke weg afgelegd naar een megaschildpaddenreservaat  met een taxichauffeur die ocharme geen benul had van de staat van de weg toen hij akkoord ging met onze prijs, geen schildpad gezien. Maar ale, voor de rest was het toch de moeite. Eigenlijk zijn we vooral 'onderweg' geweest, en dat duurt hier erg lang. De trotro's hier zijn echt wel de moeite...

We zijn toch maar lekker bruin!

Later meer want zo'n qwerty toetsenbord is verschrikkelijk en onze 2 cedi is bijna opgetypt.

13 uur bus achter de rug

Vanmorgen stond ik om half 6 aan de bus. Een uur later (op tijd, wauw) zijn we vertrokken. 13 uren later kwam ik aan hier in Accra, de hoofdstad van Ghana. Waarom ben ik hier? Ah! Morgen komt Tina en de Wouter aan hier in Accra en vrijdag de mama! Jeej. Ik ben heel blij nu :-) De volgende twee weken zal hier dus ook niet veel verschijnen want ik wil elke seconde genieten van mijn tof gezelschap natuurlijk. Het is wel raar hoor, zo in den donkere aankomen in een hoofdstad ergens in een land in Afrika. Maar ik ben nu toch veilig (weliswaar eerst goed afgezet door de taxi, ik was veel te moe om er tegen in te gaan) in mijn kamer in het guesthouse.

De voorbije week was het eigenlijk wel druk. Raar, druk in Ghana. De eerste dagen niet, dan deed mijn maag weer wat moeilijk. Maar de andere dagen ging ik 's morgens naar school en in de namiddag naar het weeshuis. Op het einde van de dag ben ik dan wel echt op. Maar ik verveel me tenminste niet meer, ik vind het echt goed zo.

Van 't weekend ben ik op weekend geweest met Evi, een van de Belgische meisjes. We zijn naar de aapjes geweest in Baobeng Fiema en naar de watervallen van Kintampo. We hebben veel in de trotro gezeten en ook veel gestapt. Het was een heel erg tof weekend!!! Foto's komen nog. Ik moet ze nog uploaden op picassa, maar dat is iets voor als de mama weer op het vliegtuig zit en ik weer in Tamale ben.

Nu dat ik mij niet meer verveel (deels door het weeshuis en ook voor een groot deel door de leuke Belgische meisjes) vind ik het hier echt goed! Ik zal hier met plezier blijven tot 3 juni. Maar zeker ook met plezier weer naar huis komen hoor. Ik mis eigenlijk ook wel mijn altviool, ik heb een stuk op mijn mp3 staan dat ik thuis al eens had geprobeerd en nu kan ik mijn vingers niet goed stilhouden als ik dat stuk aan het beluisteren ben. En zo het orkest, gaan klimmen, ... Ik mis het allemaal wel, dus ik zal minstens zo graag naar huis komen dan dat ik hier nog gerust wat wil blijven.

Het weekend

Hallo,

Ik zit hier nog eens gezellig thuis omdat mijn darmen maar niet gewoon worden aan de Ghanese keuken, dus ik heb weer tijd om wat te vertellen. Normaal zou ik het nu lekker druk hebben, met in de voormiddag school en de namiddag het weeshuis, maar dat is dan voor vanaf morgen (hoop ik) :-)

Dit weekend heb ik een druk weekend gehad. Zaterdag ben ik gaan shoppen om nog eens zogezegd Belgisch te koken. Ik heb gewoon hot-dogs en een slaatje gemaakt, ze waren wel fan hoor. In de namiddag ben ik iets gaan drinken, dan koken, dan iets gaan drinken, niets speciaal.

Zondag had ik in de voormiddag een trouw. Eén van de collega's hier ging trouwen. Een man die zeker de leeftijd van mijn papa heeft en die trouwde met een meisje dat ongeveer mijn leeftijd had. En aangezien de vrouwen niet echt iets te kiezen hebben, denk ik dat mijn indruk van het oprecht gelukkig zijn van dat meisje wel correct was. Ze lachte wel, maar ergens leek mij dat wel een beetje nep. En dat vond ik wel erg. Heel mooi meisje trouwens (en ik mocht er mee op de foto, jeej :-). Maar dien trouw dat is toch ongelooflijk hé, hier in Ghana. Organisatietalent hebben ze niet. Een leerkracht kwam mij oppikken met de brommer en we zijn naar overal gereden: huis van de man, huis van de ouders, huis van de vrouw, nog een ander huis, .. Nergens vonden we de man. Uiteindelijk hebben we hem gevonden in de moskee. Ik moest buiten blijven en mijn collega's gingen bidden. Gezellig. Daarna gingen we dan naar de man zijn huis. Maar toen kwam mijn directrice mij daar halen om naar de vrouw haar huis te gaan. Het trouwfeest van een moslimhuwelijk is wel heel anders hoor. De man en zijn familie en vrienden vieren dat in zijn huis. En de vrouw en familie en vrienden vieren dat in haar huis. Die zien elkaar dus niet de dag van de trouw. Pas de dag erna wordt de vrouw naar de man zijn huis gebracht en dat is dan het einde van het trouwfeest. Maar dus, ik naar die vrouw, en dan op de foto en dan weer weg naar het huis van de man. Ik heb veel meer achterop een brommer gezeten dan dat ik ergens op één plaats ben geweest. Het was wel eens tof om mee te maken. Ah ja, en onderweg heeft die directrice mij nog lang haar mama gebracht en daar moest ik dan ook mee op de foto (heel leuke en schattige vrouw trouwens).

In de namiddag de zondag zijn we naar een voetbalmatch geweest: RTU (Real Tamale United) tegen E-wise (een ploeg uit Accra). Tamale is gewonnen natuurlijk ;-) Er zat wel niet veel volk dus er was ook niet erg veel sfeer. Maar ik vond het wel gezellig. Moest ik nu voor een bepaalde ploeg zijn in België, dan zou ik ook wel eens live willen gaan kijken. Misschien dan eens naar KV Mechelen? :-)

Volgend weekend ga ik naar de watervallen van Kintampo. Ik ga dat doen met één van de meisjes, Evi. Gaat heel gezellig worden, ik kijk er al naar uit :-)

Ah ja, ik kreeg gisteren een brief en die was opengescheurd en in een zakje gestoken. Als ge hier dus een brief naar opstuurt, en ze denken dat er misschien geld in kan zitten, dan scheuren ze dat gewoon open. Nu begrijp ik waarom mijn postpakjes er ook zo raar uitzagen....

Tot de volgende!

Eerste dag in het weeshuis

Vandaag ben ik naar het weeshuis geweest en ik mocht direct beginnen. Omdat ik niet lang meer hier ben, moest het ook allemaal niet officieel gaan, ik mag gewoon komen wanneer het past. Ofwel van 8 tot 1 (op vrijdag en als ik verlof heb) ofwel van 1 tot 5 (als ik in de voormiddag naar school moet)

Het was heel leuk. Ik moet de kleinste kindjes entertainen. Heel gezellig wel daar. Een aroma van pipi, alle broeken nat, wenen à volonté, hihi. Er was nog een vrouw maar die lag het grootste deel van de tijd te slapen. Dus ik heb de kindjes wat bezig gehouden en geprobeerd om af en toe geen enkele te hebben dat weende. Dat is me gelukt, joepie. Er waren nog andere verzorgsters ook, die de papflessen kwamen brengen en af en toe op de kinderen kwamen roepen... (Het is niet veel anders dan op school, alleen minder slaan, maar toch ook niet erg lief zenne dat die voor de kinderen zijn) Ik was eigenlijk blij dat die ene vrouw toch maar sliep, dan kon ik mezelf zijn en onnozel doen. Ik heb er toch wel een heel deel aan het lachen gekregen :-)

Na hun papfles kregen ze nog rijstballen met pindasoep (toevallig mijn lievelingseten hier) en dat zat dan in een grote kom. De kom stond op de grond. De kindjes er rond. En samen met een verzorgster, namen we dan eten met ons hand uit de kom en staken dat in de kindjes hun mond. Grappig zicht eigenlijk. Wel efficiënt zenne. Op korte tijd hadden ze zo allemaal gegeten. Terwijl de ene doorslikt, kunt ge de andere een hap geven. Daarna wassen, wc en in bed en mijn shift zat er op.

Ik heb nu echt het gevoel dat ik hard heb gewerkt. Daar geniet er wel van!

Of toch?

Morgen mag ik beginnen in een ander weeshuis, olraait!
Hierover later meer :-)

Geen weeshuis

Ze willen mij niet. Ze nemen altijd vrijwilligers aan van dezelfde organisatie. En ik ben nu toevallig met een andere organisatie gekomen dus ze willen mij niet. Volgens Fidelis heeft dat met geld te maken. Als ge hier in Ghana ergens een vrijwilliger plaats, dan plaatst ge niet enkel en alleen die vrijwilliger. Bij mij bv. worden er nu wc's gezet door REVSODEP. En hij denkt dat ze in dat weeshuis ook enkel vrijwilligers willen als die ook financieel sponseren. En ik was daar helemaal alleen vrijwillig en ik bood mijn hulp aan en niets meer, en dat willen ze niet. Och ja, niet dan denk ik dan. Ik heb eens gerekend en het zijn uiteindelijk maar 3 weken verlof dat ik hier moet overbruggen. Misschien waag ik het dan toch om alleen een tripje te doen naar de grootste waterval van West-Afrika, die in Ghana te vinden is. Het is moeilijk bereikbaar en ik zal dus een week weg zijn, alleen, dus dat zal wel eenzaam zijn. Maar misschien moet ik er gewoon voor gaan. Kan ik toch maar zeggen dat ik de grootste waterval van West-Afrika gezien heb hé. 

Ik zal me wel bezig weten te houden. Mijn dagen heb ik hier nu zodanig georganiseerd, dat ik mij niet meer verveel op een dag dat ik school heb. En in het weekend zal ik mij niet meer vervelen omdat de Belgen altijd wel iets zullen gaan doen. En ja, op vrijdag, ik vind wel iets. Ik zal er maar vanuit gaan dat ik hier een zalig lange vakantie heb, dan kan ik wel genieten van het relaxen.

Vrijdag ga ik nog eens koken. Als ge het koken kunt noemen. Die kennen hier dus geen hot-dogs hé. Dus ik ga dat maken. Wel met een slaatje erbij, anders is het nu niet echt een maaltijd misschien. Jammie.

Bezoek op komst

Het is niet meer lang en ik krijg bezoek uit België! Ik kijk er heel hard naar uit. Eerlijk gezegd ben ik de laatste twee maanden wel wat eenzaam geweest. Ik was dan ook de enige vrijwilliger van heel REVSODEP... Nu sinds een week zijn er nog 4 Belgische meisjes bijgekomen, allemaal laatstejaars verpleegkunde. Dit weekend ben ik mee gaan zwemmen, zijn we eens naar de kerk geweest hier om te zien wat dat was, zijn we wat gaan rondhangen, wat gaan drinken, ... Ik kan u wel zeggen: wauw, dat had ik nodig. Zo twee maanden zonder live met iemand van thuis te kunnen babbelen, dat is wel lang hoor. Het doet echt goed om nu met die Belgische meisjes te kunnen omgaan. Nu kan ik ook weer tripjes doen. Mijn enige tripje was naar de krokodillen en ik vond 2 dagen al veel te lang om alleen weg te zijn :-)

Ik ben vrijdag ook naar een weeshuis gaan kijken. En nu heb ik gevraagd of ik daar na school mag gaan werken. Ik had gevraagd of ik sowieso mijn vakantie hier daar kan gaan werken. Dat gaat allemaal via Mustapha. Want ik ken Mustapha en Mustapha kent Silas van het weeshuis. Dat moet hier allemaal via via hé. Ik had dan gezegd dat ik sowieso die 4 weken wil gaan en nu had ik hem gebeld en dat was in orde. Maar ik heb gezegd dat ik eigenlijk graag nu al begin en dan kan ik komen als ik op school klaar ben. Dan kan ik tussen 11 en 4 toch nog iets doen daar. Om 4u wil ik naar huis om mee te helpen koken hé ;-). En nu moet ik dus weer wachten, want hij moet dan bij die Silas langsgaan om dat te bespreken. Er gaat hier overal wel wat tijd over hoor. Ik hoop gewoon dat ze mijn hulp kunnen gebruiken, want anders verveel ik me toch maar hoor. Nu in het weekend kan ik met de meisjes leuke dingen gaan doen, maar in de week moeten die toch ook werken hé. En ik ben hier uiteindelijk om te werken en niet alleen om mij te amuseren. Hoewel, ik denk dat ik mij in dat weeshuis ook wel ga amuseren zenne :-)

Op school blijft het moeilijk zenne, hoe ze met de kinderen omgaan. Als ik lesgeef is het altijd wel wat rumoeriger. Vandaag zei een leerkracht tegen mij: sla jij de kinderen niet? Ik zei: nee, en ik ben dat ook niet van plan. En dan zei hij: moet ik ze slaan voor u? Dan heb ik gezegd: nee danku, zeker en vast niet, ik geef les zonder kinderen pijn te doen. En dan zei hij: hoe kunnen ze dan respect voor u hebben? Dan heb ik maar niets meer gezegd. Als die kinderen wordt aangeleerd dat ze moeten stil zijn OF ze krijgen slaag. Ja, natuurlijk werkt dat dan. Ik zou ook niet graag slaag krijgen. En natuurlijk omdat dat werkt, is het moeilijk om een andere methode toe te passen hé. Maar denkt die leerkracht nu echt dat die leerlingen respect voor hem hebben? Dat kunnen die nu toch niet denken. Ja, die leerlingen doen inderdaad echt alles voor de leerkrachten: stoel gaan halen, bord vegen, water gaan kopen, fruit kopen, ... Ah ja, anders krijgen ze slaag. Ik zou ook luisteren. Maar wil dat dan zeggen dat het de goede manier is? Ik probeer het anders te doen. Ze zijn inderdaad rumoeriger, maar vaak zijn ze ook wel heel braaf aan het meewerken. Ik moet dan ook wel eens roepen, of onnozel doen (ja, heel soms werkt dat wel hier in Ghana), maar ze werken wel meestal mee hé. En liever meestal zonder ze pijn te doen, dan altijd omdat ze schrik hebben. 

Daarstraks wist ik ook even niet wat er gebeurde. Eén van de leerkrachten vroeg of ik zondag mee met de andere leerkrachten wou langsgaan langs de trouw van één van de leerkrachten. Maar ik had zijn nummer nog niet en hij dat van mij ook niet. Dus ik schrijf dat van mij op een papiertje. En ik plaats van dat gewoon te zeggen dat van hem (ik had mijn gsm vast) wil hij dat opschrijven maar hij vindt geen papiertje. Dus wat doet hij, hij schrijft dat gewoon op één van de rekenschriftjes van de leerlingen. Dus ik zeg: dat is een schriftje van een leerling waar ge op schrijft hé. Ah ja, zegt die, maar ik kribbel dat wel weer weg hoor. Alé ja, dat is nu toch ook geen respect hebben hé. Ongelooflijk. Die mannen hebben niets, en op het schriftje dat ze dan wel hebben, zit die leerkracht wat te kribbelen.

Zondag ga ik naar de voetbal. In België nog nooit gedaan, maar hier ga ik dat toch eens doen :-). Ze hebben hier wel een chique stadium... En ik ga dat nu niet bezoeken als het leeg is hé. Mustapha gaat mee en de 4 Belgen gaan ook mee. Ik kijk er al naar uit.

Zomer in Ghana

Ik heb hier het 'geluk' dat ik de zomer mag meemaken. Maart en april zijn de warmste maanden hier in Ghana. Nu is het zo'n 40 graden en er komen er nog 5 bij gedurende maart en april. Jullie zullen denken amai gelukzak, maar eerlijk gezegd ben ik met 30 graden al meer dan tevreden hoor :-)

Ik was daarstraks naar stad gefietst om te shoppen en teruggefietst en ik kwam precies uit een zwembad. Het zweet droop langs alle kanten naar beneden. Mijn kleren waren helemaal nat en er lag letterlijk een laag zweet op mijn armen. Echt alsof ik had gezwommen. Maar ik zie het positieve ervan in hoor, het is hier gratis sauna, zweten wil zeggen dat al de vuiltjes uit uw lijf worden gedreven. Dus ik voel mij heel proper nu... Alé, toch maar een douchke nemen hoor als ik thuis kom.

Markt

Vandaag ben ik gaan shoppen op de markt. Ik wou een aantal typisch Ghanese dingen kopen voor thuis. Ik heb gekocht (ook zie foto):

- een toren kookpotten (toen ze het uit de doos haalde bleek het made in china te zijn, maar laten we dat even vergeten en doen alsof het typisch Ghanees is...). Elke Ghanees heeft zo'n potten staan thuis en ze verkopen het ook overal.

- gietertjes: ook typisch hier. Ze gebruiken het voor alles: handen wassen na lesgeven (uw handen zien altijd zwart van de bordveger), handen en voeten wassen voor het bidden (voor de moslims), en ze nemen datzelfde gietertje ook mee de bosjes in als ze een boodschapje moeten doen... Multifunctioneel dus. Ik ga het thuis gebruiken om de planten water te geven.

- kom + houten voorwerp om bv. pepertjes fijn te malen. Ik gebruik dat hier elke dag bij mama Olivia als we koken en dat is echt heel handig!

- stukken kalebasj. Dat zijn een soort kommen die gemaakt worden van de kalebasj, ze gebruiken dat bijvoorbeeld om rijstballen mee te rollen of om TZ mee te scheppen of om banku mee te scheppen. (allemaal eten trouwens)

Toen ik de potten had gekocht vroeg ik aan die vrouw waar ik zo'n schaal + houden ding kon kopen. En als ge hier aan iemand vraagt waar ge iets kunt krijgen, dan lopen die gewoon met u mee en dan laten ze hun winkeltje achter. Die vrouw is dan helemaal mee rond gegaan tot we gevonden hebben wat ik bedoelde en dan heeft zij voor mij met die vrouw de prijs besproken, want die vrouw kon geen Engels. Ze zij hier wel echt behulpzaam op dat vlak. Vorige week moest ik ook aardappelen hebben en dan is er een man van op de markt helemaal naar een stuk buiten de markt gewandeld waar ze aardappelen verkochten.

En als er iemand niet in het winkeltje is, dan verkoopt iemand anders gewoon die spullen in de plaats van die persoon. Handig.

Koude aap

Ze vroegen hier al lang wanneer ik eens mijn 'home town food' zou maken. Vrijdag heb ik het dan eindelijk eens gedaan. Ik dacht: wat kan ik maken met wat ik hier kan vinden en is niet te moeilijk... Koude aap. Of ook wel: aardappelpurree met stukjes ajuin, wortel en corned beef. Lekker, vind ik zelf. Die kinderen zijn echt grote eters. Ze kunnen er nooit genoeg van krijgen. Maar mijn koude aap viel toch niet zo in de smaak. Mama Olivia vond het verrukkelijk, en Ibrahim en Yakubu hebben toch ook alles opgegeten. Maar de rest moest er niet veel van hebben. (Ik had het voorzien hoor, ik had ook chocoladecake gemaakt om hun maag toch met iets te vullen moesten ze het niet lusten).Eigenlijk vond ik het wel grappig. Ik denk dat ze nu wel twee keer zullen nadenken voor ze nog eens vragen dat ik voor hen kook ;-)

Bruine crème :-)

Ik zat op mijn kamer en Rahama zat ook op mijn kamer de Flair te 'lezen'. Ergens in de Flair zat een staaltje bruine crème. Ze vroeg wat dat was en ik zei dat dat was om uw gezicht een beetje mooier en bruiner te maken. Maar ik zei dat het bij haar waarschijnlijk het omgekeerde effect zou geven aangezien ze zelf veel bruiner is dan de bruine crème. Ik zei dat ze het gerust mocht hebben. Daarna wou ze dat proberen en ik zei: doe dat maar op uw arm, want dat gaat waarschijnlijk echt geen zicht zijn. En ze deed dat en dat zag echt wit. Niet blank, maar wit. Echt onnozel. Daarna was ik weer op mijn kamer en ineens kwam Rahama binnen. Ze zei: en? Wat vindt ge ervan? Ze had dat dus allemaal op haar gezicht gesmeerd en kwam bij mij in de spiegel zien. Ik lag echt plat van het lachen. Ongelooflijk. Ik zei: kom, daar moet ik een foto van maken. Ik moest daar echt een foto van hebben, veel te grappig. En op de foto lijkt het allemaal nog erger dan het al was. We lagen met die foto allebei plat van het lachen. Ze kon er zelf ook mee lachen, dus kan ik het vertellen en laten zien hé. De foto komt hieronder... :-)

Trouw

Vrijdag was er een trouw bij de buren. Gisteren moesten daar blijkbaar nog foto's voor getrokken worden. Dus mama Olivia had haar mooie kleren aangedaan en ging naar buiten. Rahama, Nima en ik wilden stiekem gaan kijken en ik wou heel graag zien hoe de bruid eruit zag. Dus Rahama roept naar Olivia dat ik de bruid wil zien. En dan moest ik natuurlijk tot daar komen. Maar ik was thuis, ik had al gedoucht. En als ik al gedoucht heb kom ik normaal niet meer buiten en doe ik een onnozele short aan en een tshirt. Dus eigenlijk ben ik dan niet gekleed om buiten te komen. Maar alé, ik daar toch naar toe. En dan moest ik ineens mee op de foto. Ik dacht ja lap, ik zie der echt onnozel uit. Mijn tshirt was ook wat kort en mijn broek zakte wat af. Maar toen was het rolletje van de fotograaf op. Ik dacht dat ze nog foto's moesten trekken, dus ik vroeg of ik mijn fototoestel moest gaan halen. En mama Olivia zei dat ik dat moest doen. Maar het gevolg was dat ik dan wel een stuk of 4 keer mee op de foto moest. En blijkbaar moesten er voor de rest helemaal geen foto's meer getrokken worden. Zie hieronder, ik sta er heel onnozel op. Ik probeer ook wat te verdoezelen dat ik alleen maar een tshirt aan heb. Daarna wou ik toch eens mooier op de foto nu mama Olivia zo opgekleed was, dus thuis had ik dan mijn Ghanees kleedje aangedaan en hebben we nog wat foto's getrokken :-)

Ghana is 53 jaar!

Op 6 maart is het in Ghana Independance Day. Ghana is dus gisteren 53 jaar oud geworden. Op 6 maart wordt er in heel Ghana een mars gedaan. In elke stad komen mensen van het leger en schoolkinderen samen om te marcheren. Ik ben daar in Tamale naar gaan kijken met Mustapha, mijn nieuwe vriend ;-) Ik wist helemaal niet wat ik mij bij zo'n mars moest voorstellen. Maar dat is dus een plein, waar alle scholen zich verzamelen in groepjes. Eerst komt het leger dan voorbij gemarcheerd met bijbehorende fanfare. Eerst marcheren ze traag en op een ietwat rare manier, maar dan plots is het vooruit mars. En als het leger zijn toertje gedaan heeft, komt de eerste school En zo volgen alle scholen zich op, in vooruit mars. Best wel grappig om te zien. Er was ook een organisatie bij, ik geloof 'meet Afrika', ik weet het niet meer goed (ik had foto's maar op een gegeven moment moet mijn fototoestel overhit geraakt zijn want zeker 50 foto's zijn mislukt, alé, ik heb toch nog een paar foto's...). Maar die organisatie dat waren veel blanken. Dat was hilarisch, die konden echt niet goed marcheren. Heel lachwekkend. En die zagen duidelijk ook heel hard af van de warmte. Heel dat gedoe duurde wel een paar uur. Van op mijn stoel was ik al aan het afzien, maar de mensen op het plein duidelijk ook. Als uw toertje gedaan is, moest ge terug op uw plaats gaan staan op het plein. Maar zo een paar uur in de vlakke zon, zonder water... Ik heb toch 3 mannen van het leger zien afvoeren die ofwel flauwgevallen waren ofwel bijna. Dat is toch geen doen eigenlijk hé. Ik ga een paar foto's hieronder zetten. Het was wel eens leuk om te zien. Voor de mars begon, moest ook de minister het plein 'inspecteren'. Dus die stonden dan in zo'n pick-up en die auto reed dan tussen de rijen door. Ook dat vond ik best grappig.

Woeps!

Ik ben heel stom geweest. Gisteren belde de papa en hij vroeg wanneer ik juist terugkwam en welke dag dat is. Dus ik kijk op de kalender: 4 juli is een zondag. Dan wilde ik kijken om hoe laat, dus ik neem mijn papieren van Lufthansa erbij en er staat 10u30. Maar boven die 10u30 zie ik vrijdag staan. Daar klopt iets niet dacht ik. En wat blijkt nu: ik heb mijn ticket om terug te komen geboekt op 3 juni in plaats van 3 juli en dan zou ik 4 juni al in België zijn in plaats van 4 juli.

Ik heb naar de vliegmaatschappij gemaild en ik heb gevraagd of dat nog kan veranderd worden. Dat kan, maar dan moet ik minstens 150 euro betalen. Misschien meer als er geen goedkope plaatsen meer zijn op het vliegtuig.

Ik heb dan maar besloten om een maandje vroeger naar huis te komen. Ik ben hier, ik ben hier zelfs graag, het gaat goed met mij. Maar diep vanbinnen blijft toch het oost-west-thuis-best-gevoel overheersen. En ik stap met plezier op 3 juni op het vliegtuig.

Als ik hier nu onmisbaar ofzo was geweest, dan zou het een andere zaak zijn. Als ik zou lesgeven op een school waar ze echt te weinig leerkrachten hadden, zou ik niet twijfelen en zou ik het geld er voor over hebben om langer te blijven. Maar ze hebben hier op school 2 leerkrachten per klas en ook al zijn ze er niet allemaal elke dag, er zijn altijd wel leerkrachten die buiten de gazet aan het lezen zijn of een babbeltje aan het doen zijn tijdens de lessen. Dus als ik er niet ben, dan geeft iemand anders gewoon les.

Ik zal met plezier iedereen terugzien een maandje vroeger :-)

Maar nu ben ik hier en ik heb nog 3 volle maanden dat ik kan genieten van deze hele speciale ervaring in Ghana! :-)

Mag ik eens ruiken?

NEE! Dat is blijkbaar een hele onbeleefde vraag. Rahama was iets aan het eten dat er maar vies uitzag. Dus ik wou niet vragen of ik mocht proeven. Ik wou wel weten wat het was, dus ik wou eens ruiken. Maar toen ik dat vroeg leek ze erg beledigd. En Nima zei dat dan ook, dat ge in Ghana niet moogt vragen om te ruiken. Dat is net zoals ge iets altijd moet aannemen en aangeven met uw rechterhand. Als ge iets aangeeft of aanneemt met uw linkerhand dan beledigt ge de andere persoon.

Foto's februari

Hoi,

Hier: http://picasaweb.google.be/kristien.vangassen/GhanaFebruari zouden mijn foto's van februari te vinden moeten zijn. Ik kan het zelf niet controleren, want internet is hier helaas nogal traag en zeer lastig, en ik krijg niets te zien als ik dat adres intik. Hopelijk jullie wel! Alé, tenzij ge ze niet wilt zien, dan hopelijk niet. Maar dan moeten jullie er maar gewoon niet op klikken natuurlijk.

Groetjes!

Kristien

Update

Hallo,

Even een update over hoe het hier gaat in Ghana. Met mij gaat alles goed, nog steeds elke dag beter en beter. Ik voel me echt wel thuis in het gastgezin, lesgeven is leuk, ... . Veel nieuwe spannende dingen heb ik niet meegemaakt. Het leven gaat hier voort, op zijn gemakske.

Oh en post vanuit België komt aan! Ik had er mijn twijfels bij, want mijn eerste post is een maand onderweg geweest, maar andere post twee weken en één ding zelfs maar een week... Dus laat jullie maar eens gaan hé, het komt aan! :-)

Morgen is het alweer een nieuwe maand, de tijd gaat vooruit! Voor ik het weet is het juli en is heel mijn Ghana-avontuur voorbij. Dus ik ga ervan profiteren en genieten nu ik hier ben!

Groetjes,

Kristien

Genezen

Hallo,

Sinds gisteren ga ik weer werken. Alles ok hier! Paar dagen rust heeft goed gedaan. Ik voel me elke dag beter en beter, op alle vlakken! Dus ik ben gelukkig :-)

Kristien

Ziek

Hallo,

Voorlopig zal het even stilletjes zijn op de blog. Ik ben een beetje ziek en moet vooral slapen en rusten. Dus ik ga niet veel te vertellen hebben :-) Niets om jullie zorgen over te maken hoor! Binnen een paar dagen ben ik weer in topvorm!

Kristien

Adres?

Hallo,

Ik schrijf even graag brieven dat dat ik er krijg, dus wie graag post krijgt, mail maar door dat adres!!! Mijn email: kristien.vangassen@gmail.com . Niet dat jullie dat nog niet wisten, maar toch :-)

Groetjes!

School

Vandaag op school ben ik er in geslaagd om eens een beetje onnozel te doen. (Dat moet hier stiekem hé, want leerkrachten zijn hier niet leuk en lief tegen leerlingen, tenzij eens een uitzondering.) Er was geen andere leerkracht in de buurt, dus ik kon mezelf eens zijn. :-) Ik heb ze toch maar aan het lachen gekregen hé... Ik was kei blij! Die kinderen zijn ook wel schattig hoor. Als ze hun oefeningen allemaal juist hebben maken ze letterlijk een sprongetje!

Daarstraks was ik aan het lesgeven, en ze waren oefeningen aan het maken. Sommigen hadden counters nodig (stokjes die ze gebruiken om te tellen) en ze wilden die van de grond gaan nemen, er lagen er een hele hoop... Dus ze waren even aan het babbelen. Mij niet gelaten. Maar komt er een leerkracht voorbij en die hoort dat en die komt in de klas en geeft een van die jongens kei hard slaag met de stok. Het was echt luid, dus ook heel pijnlijk. Die jongen begon natuurlijk te wenen, die wist niet wat er gebeurde. En omdat hij weende, kreeg hij nog meer slaag. Ik heb eens heel vies gekeken naar die meester. Maar die zal er wel vanuit gaan dat ik vies keek omdat die jongen 'stout' was. Daarna kon die zich niet meer concentreren op zijn oefeningen natuurlijk. Ik wou hem troosten, maar Juliana (een collega) zat mee in de klas en lief zijn wordt gewoon niet gedaan, dus ik dierf niet. Maar dan was die (weeral) in slaap gesukkeld en dan ben ik toch snel even rap die jongen gaan troosten. Ik was zo blij dat die al zijn oefeningen juist had!! Want dat maakt hem blij en hopelijk een beetje minder verdrietig... Ik word daar toch kwaad van hoor. En andere leerkrachten vinden dat altijd grappig als een collega kinderen slaat. Ik snap dat niet... Echt niet... Het is toch moeilijk om zo vrienden te maken. Iedereen wilt hier vrienden zijn (wie zijn vriendenkring wil uitbreiden, Ghana is the place to be), maar ik kan moeilijk sympathie hebben voor volwassen die kinderen slaan met een stok voor niets meestal. Dus het is moeilijk om zo'n mensen als uw vrienden te beschouwen.

Maar ale, de kindjes zijn wel leuk. Als ze luisteren tenminste ;-)

Dit heb ik al geleerd in Ghana...

Wat heb ik hier al geleerd?

- Ik heb een zwakke maag en zwakke darmen
- Wiskunde is moeilijk, zeker in een taal die niet de moedertaal is voor zowel leerkracht als leerling
- De mentaliteit en het omgaan met elkaar is hier anders, ik kan me er niet echt in vinden
- Ik ben niet graag opvallend aanwezig en sta niet graag in de belangstelling (hier in Ghana onvermijdelijk als blanke)
- Ik heb graag de mensen die ik graag zie dicht bij mij
- Ik heb snel en veel last van heimwee
- Ik was heel gelukkig in België

Die dingen over mezelf wist ik eigenlijk allemaal al voor ik naar hier kwam. Waarom verhuis ik dan voor een half jaar naar een ander continent, weg van mijn leventje in België? Ah ja, sé, ik had weer eens een idee. Ik vond dat ik dit moest doen dus ik zou dit doen, ook al wist ik dat het moeilijk zou zijn. Ik maak het mij graag moeilijk misschien? Ik wou dit doen en ik zal het ook gedaan hebben. Opgeven, daar ben ik te koppig voor. Ik doe dit dan ook voor een stuk juist omdat ik veel heimwee heb en ik wil dat overwinnen. Ik ben gaan klimmen terwijl ik altijd veel hoogtevrees heb gehad. Dat heb ik ook al een groot deel overwonnen nu.
Ik ben wel al een week ziek en ik slaap daardoor bijna niet. Dus ik voel me gewoon eventjes niet zo best. En dan lijkt alles veel erger te zijn dan dat het is. Want het is hier best tof hoor! :-)

PAGA

Vrijdag ben ik met mezelf vertrokken op een toeristisch tripje naar Paga. Met de trotro en de taxi er naartoe. Zo’n trotro is toch de moeite hoor. Hoe krijg ik zoveel mogelijk mensen in een busje/auto? En hoelang kan ik mijn voertuig gebruiken voor het echt helemaal uit elkaar valt? Het is duidelijk dat ze hier niet zo’n strenge controle hebben als bij ons .
Wat heb ik in Paga gezien? Krokodillen: de bedoeling is dat je een kip koopt om aan de krokodil te geven en dan kan je de krokodil aanraken. Ik vond het toch maar griezelig hoor. Ge zou voor minder schrik hebben, ze vonden het nodig om met 8 gidsen met mij mee te gaan voor 1 krokodil. Na dat ik de staart had vastgehouden zeiden ze dat ik er op mocht gaan zitten, dat heb ik toch niet gedurfd . Daarna ben ik naar een slavenkamp geweest en naar de chief’s palace. Dus waar de chief woont. Er zijn toch nog veel Ghanezen die nog heel traditioneel wonen en veel gebruik maken van traditionele gewoontes. Zo worden er regelmatig honden/geiten/schapen/koeien geofferd. Die worden dan soms opgegeten, maar soms ook helemaal niet.
Mijn eerste ‘attractie’ waren de krokodillen. Ik had nog maar één foto getrokken, de krokodil was nog niet eens uit het water (als ik niet wist dat er een was, zou ik hem nog niet zien op de foto) en mijn batterij was plat. Ik was uiteraard vergeten mijn fototoestel op te laden en de lader had ik natuurlijk ook niet bij. Typisch. Men leert uit zijn fouten. Ja, dat kan best zijn. Maar dat is toch wel vaak van toepassing op mij hoor…  Ach ja… De man van de krokodillen was ‘toevallig’ ook fotograaf, dus ik heb toch enkele afgedrukte foto’s kunnen krijgen van mezelf en de krokodil. Het is iets hé. (En die foto’s daar heb ik nu foto’s van getrokken, dus zie onder: foto met mezelf en de krokodil)
Zo alleen op uitstap. Eigenlijk wel leuk, vrienden zijn in Ghana ook gemakkelijk gemaakt, maar het is dan toch ook leuk om weer ‘thuis’ te komen. Te lang moet het niet duren.

Fiets kapot?

De achterband van mijn fiets was alweer kapot. Vorige keer hebben ze mijn binnenband vervangen, want die hadden ze blijkbaar al heel vaak geplakt, dus een nieuwe was een betere optie. Nu een week later was hij weer kapot. Dus ik wou het laten maken. Op elke hoek van de straat heb je hier een fietsenmaker, dus dat valt mee. De eerste die ik tegenkwam was nu toevallig dicht. Ik zou dus te laat zijn op school. Ik wandel naar de volgende. Die zegt dat hij hem zal oppompen en de als het de dag erna nog was, zou hij hem plakken. Maar 5 meter verder was hij alweer zo plat als iets. Dus bij de volgende fietsenmaker, vraag ik om de band te plakken en om ineens na te kijken of er misschien iets scherp zit in de buitenband. De buitenband bleek eigenlijk ook heel versleten te zijn, dus ik moest een nieuwe kopen. Algoed zijn er ook overal fietsenwinkels. De fietsenmakers zelf hebben geen gerief om te vervangen. Dat gaan ze dan snel kopen of ze vragen om dat even te gaan kopen. Na een half uurtje was mijn fiets weer in orde. Ik was wel te laat voor school. En plots kwam ik onderweg allemaal collega’s tegen seg. Als ik op tijd ben, kom ik nooit iemand tegen, maar als je een half uur of meer te laat bent, dan kom je zo al wel eens wat andere leerkrachten tegen .
Dat vind ik wel het leuke aan Ghana. Ze hebben hier misschien heel weinig en hebben maar weinig nodig, maar wat ze nodig hebben vind je overal: mensen die fietsen, brommers en auto’s herstellen, eten en drinken, kleermakers, … Je moet nooit ver lopen om eender wat te vinden. Handig hoor!

Privacy?

Ik heb denk ik al weel eens iets gezegd over privacy. Vanmorgen werd nog eens heel duidelijk dat ik dat hier niet veel heb. Bij ons in België (toch alvast in Ekeren) noemen ze het toilet ook wel 'het gemak'. Dat wil dus zeggen, als je ergens op uw gemak zit, dan is het wel op het toilet. Maar in Ghana zit je op het toilet zelfs niet op uw gemak. Vanmorgen riep mama Olivia: "are you on the toilet?". Dus ik riep terug "yes!". En een seconde later komt ze gezellig binnengewandeld en begint ze poeder te strooien tegen de mieren. Ok, ze zei wel "sorry" toen ze binnenkwam... Het is toch wel ongelooflijk eigenlijk hé. Ik ben wel al heel de dag miervrij, ik zat dan ook in een wolk van anti-mierenpoeder op het toilet.

Zoek de fout!

Hieronder een foto van huiswerk dat de leerlingen in P2 hadden gekregen. Geen huiswerk dat ik had gegeven in ieder geval... Zoek de fout (in de opgave). Ofwel mis ik iets, ofwel klopt er iets niet...

Mieren mieren mieren

Buiten een hond hebben we in ons huis hier in Ghana ook honderdduizend kleine miertjes. Die zitten zowat overal. Mijn eerste kennismaking was wanneer ik de eerste keer mijn tanden wilde poetsen nadat ik de tandenborstel had laten liggen aan de lavabo. Die kruipen dan gezellig tussen de haartjes van uw tandenborstel. Een tweede confrontatie was toen ik smakelijk mijn eitje en mijn stuk brood aan het verorberen was. Na enkele happen zag ik dat het brood bomvol met miertjes zat. De zak was niet goed toe geweest... Dat is allemaal zo erg nog niet. Nu kijk ik altijd het brood na voor ik het in mijn mond steed en klop ik de miertjes uit mijn tandenborstel voor ik mijn tanden poets. Maar vandaag kwam ik thuis van school en ik wilde iets uit mijn reiszak nemen om aan te doen (een kast heb ik niet, maar tot hiertoe geen probleem). En ineens zag ik dat een deel van mijn kleren zwart zag van de miertjes. Ok, mijn zak staat tegen de muur waar blijkbaar een gat in is en onder het raam waar spleten in zijn. Maar daarvoor hadden de mieren hun weg nog niet gevonden naar mijn kleren. Ik begrijp het ook niet, er zit niets van eten ofzo in die zak. Een keer had ik mijn koekjes iets open laten staan en had ik ook mieren in mijn kamer. Maar nu steek ik dat in een zakje goed toe en zie ik geen mieren meer. Ale, tot vandaag. Kon ik al mijn kleren uitkloppen. En dan nog zaten er achteraf nog wel ergens een paar mieren tussen. Nu heb ik het wel even gehad met die mieren hoor... Sebiet zit er een in mijn onderbroek, dat wil ik toch liever vermijden. Nu heeft Nima wel wat poeder gestrooid daar aan de rand van de muur en in mijn zak... Maar daarmee zal het wel niet opgelost zijn. Op dit moment mis ik thuis nog net een beetje meer dan anders. Ik hoor wel meer rare geluiden in mijn kamer (dat zijn dan gekko's ofzo), maar die mieren. Jakkie...

Bezoekje???

Hallo,

Mijn paasvakantie begint hier als die in België juist eindigt. Goed geregeld hé! Dat wil dus wel zeggen dat als mama, Tina en Wouter hier weer vertrekken ik nog een maand (ja, een hele maand) vrij ben en niet moet gaan werken. Bij deze een oproep: iemand zin om mij te komen bezoeken en een reisje te maken door Ghana? Het moet maar voorvallen dat er iemand verlof en geld voor heeft hé... :-)

Kristien

Trommel trommel

Toch iets belangrijk nog te melden: mijn drumleraar zei vandaag: "you're a fast learner, i like that". Ben ik toch fier op, dus dat zet ik op de blog ;-)

P1

Tot nu toe gaf ik les in P1, P2 en P3. (P=primary= lagere school) Maar P1 ga ik niet meer doen. Die leerkracht is er altijd bij en die is altijd onvriendelijk tegen de leerlingen. En voor het minste krijgen ze slaag. Ik begrijp eigenlijk niet waarom ze hen slaat, want in mijn ogen zijn die redelijk braaf. Maar als ik er ben, probeer ik op mijn (vriendelijke) manier les te geven. En dat gaat dus niet, want die juf die roept er heel de tijd tussen, slaat kinderen als ik les probeer te geven, en zegt mij wat ik moet doen. Als ik les geef, doe ik het graag op mijn manier. Dan moet zij niet zeggen wat ik moet doen. Zo bedoel ik bv: Ik had lesgegeven en ik had de leerlingen oefeningen gegeven. Aan hun antwoorden tijdens het lesgeven leek het mij dat ze het begrepen hadden. Maar aan de oefeningen was wel duidelijk dat ze het niet hadden begrepen. Dus ik dacht ok morgen ga ik dat opnieuw uitleggen, trager, anders, ... tot ze het snappen. Ik begon hun schriftjes dus te verbeteren. En elke leerling die het niet juist had (de meesten) kregen slaag van die juf. En werden uitgescholden. Sorry hoor, maar daar kan ik mij niet in vinden. Ik zat daar wel bij toen die juf maar al die kinderen aan het slaan was. Ik heb een heel uur mijn tranen moeten inhouden. En dan lukt lesgeven ook niet meer hoor.

Die andere leerkrachten doen dat ook wel, slaan. Maar niet allemaal zo veel. En als ik lesgeef, laten die mij lesgeven en gaan die niet in mijn plaats kinderen pijn doen. Ik denk ook wel dat die leerkrachten eventueel nog wel zouden kunnen leren van mij, dat lesgeven op een leuke/grappige/lieve manier hen ook iets bijbrengt. Er zijn er wel die meer mijn stijl hebben. En die zouden misschien nog wel minder hun stok kunnen gebruiken als ze zien dat het zonder ook kan. Maar die van P1, dat is hopeloos.

Dus ik ben na de les naar de directrice gestapt. Ik heb uitgelegd dat het in België zo niet is, en dat het voor mij verschrikkelijk is om daar getuige van te zijn. Dan kwam die directrice precies nog uit de lucht gevallen. Ze zei dat het in Ghana ook niet mag. Ik zei dan dat het anders wel veel gebeurt. Ze zei dat ze er iets van tegen de leerkracht ging zeggen. Maar dat heeft helemaal geen zin volgens mij. Dat zit er te hard ingebakken bij die vrouw. En dan moet je weten dat die haar klein kindje er altijd bij is. Die is er bij omdat ze nog borstvoeding krijgt denk ik. Maar dat kind zit daar ook altijd op te zien hoe haar mama andere kinderen slaat. Ik vind dat toch maar raar.

Maar swat, de directrice zei dan dat ik P1 maar moest laten vallen. Ook omdat ze mij toch heel moeilijk verstaan, hun engels is nog niet goed. Dus ik heb die juf wel nodig om te vertalen...

Nu voel ik mij een beetje een mislukkeling en een opgever. En het is precies of ik wil het niet zien. Maar ik ben niet hard genoeg om dat elke dag te aan zien, wetende dat ik die juf toch niet zal kunnen veranderen. :-(

Seminga! Seminga!

Als blanke ben ik hier wel een attractie... Overal roepen kinderen u na: seminga! seminga! (wat wil zeggen: blanke vrouw). Als ik drumlessen aan het volgen ben staat er een hoop te gapen. We waren op de terugweg van Mole en we stopten even met de auto. Wij zaten daar dus in een stilstaande auto, twee blanken. En aan die raampjes stonden ze ons te bekijken. Niet gewoon te bekijken, echt aan te staren. En ook niet even. Maar minuten aan een stuk. Ik sta helemaal niet graag in het middelpunt van de belangstelling, maar hier kunt ge er toch niet onderuit...

Nieuwe kleren

Hallo,

Zondag ben ik stof gaan kopen. 's Avonds is de naaister mijn maten komen nemen. En vanmorgen stond ze er al met mijn kleedje en rok. Met de overschot had ze nog 2 tassen gemaakt. Zie foto's :-) Of dat afrikaanse stofje van dat kleedje mij ook staat, daar heb ik nog niet over beslist...

Kristien x

Africa cup

Aan de leerlingen van OV1:

Het is wel degelijk Egypte die gewonnen heeft, en spijtig genoeg niet Ghana.... Maar ze zijn tweedes, dat is zeker ook niet slecht hé! En wat is ene goal tegen gene goal? Dat is maar één verschil hé.

Groetjes,

juf Kristien :-)

Het begint te wennen...

Ik zeg wel degelijk begint. Echt gewoon ben ik de verschillen nog niet. Er zijn nog wat dingen waar ik heb moeilijk mee heb. De mensen zijn hier nogal 'hard' met hun woorden. De uitingen die ik nogal vaak hoor in het gezin zijn 'foolish boy/girl', 'i'll beat you', 'i'll slap you', ... En ze zijn nogal gesteld op één-woordzinnen: 'sit!', 'eat!'. Het komt zo niet lief en vriendelijk over allemaal. Privacy is ook niet topprioriteit. Als ik eens mijn kamer openlaat als ik weg ben, dan zijn ze al direct met mijn mp3 weg bv. Ik vind dat allemaal niet erg om dingen uit te lenen. Ge zult mij niet snel nee horen zeggen, maar ze moeten het wel vragen... Dat vind ik toch belangrijk..

Op school raak ik het gebruik van de stok toch ook moeilijk gewoon. Ik vrees dat ik dat nooit zal gewoon worden. En maar goed ook eigenlijk.

Gisteren ben ik op de markt stof gaan kopen. 's Avonds is de naaister dan langsgekomen en heeft mijn maten genomen. Morgen zou normaal mijn kleedje en mijn rok klaar moeten zijn. Ik ben eens benieuwd! Ge kunt dan kiezen tussen allemaal modellen. Maar die Afrikaanse kleren zijn toch mijn ding niet. Dus uiteindelijk heb ik iets van tussen de kinderen genomen en dat nog wat aangepast. Ik hoop dat ze er iets mooi van maakt. Als er stof over is, kan ze er misschien nog een broek of een schoudertas van maken. Spannend zenne!

Honger of dorst in Ghana? Gewoon op de rem duwen van uw fiets en gegarandeerd zijt ge gestrand aan een kraampje waar ze eten, drinken, fruit, ... verkopen. Ik moet nooit ver lopen om ergens aan te geraken. Ook credit voor de gsm of het internet vind je om de 5 meter op de weg. Handig!

Zaterdag mocht ik bij mijn 'broer' Yakubu (ah trouwens Tina, khad misschien niet mogen zeggen dat gij nog vrij zijt...woeps:-) ) achterop op de brommer om een t-shirt te gaan kopen van Ghana (zondag was de finale, ze zijn spijtig genoeg verloren...). Gezellig, fris (zweterig) geurtje.. Onderweg gingen we vlees kopen voor het eten 's avonds. Daar ligt dan onder een afdakje op een stuk vuil karton een halve koe. Helemaal onder de vliegen. Op een al heel vaak gebruikt stuk houd worden daar dan stukken afgekapt en in een klein zwart plastieken zakje gestoken. Dat zou ik mij in België toch niet kunnen voorstellen. Zo in de warmte, onder de vliegen... Maar toch is dat vlees heel lekker. Ze laten dat wel lang koken.

Dat eten dat je langs de weg kan kopen (gefrituurde yam, gefrituurde bakbanaan, bonen, ...) steken ze ook gezellig in een zwart plastieken zakje. Dat is wel iets waar ik even moest aan wennen, warm eten uit een 'vuilniszakje'. Maar het is wel lekker!

Het drummen begint al goed te lukken. Ik ben er wel snel mee weg, maar Ibrahim verwacht nu ook wel veel. Ik moet al thuis oefenen seg... Dat is nooit mijn sterkste punt geweest, thuis oefenen.

De souveniertjes zijn hier prachtig! Om jullie even aan te zetten om toch aan de quiz mee te doen... De tip voor de eerste vraag: het heeft iets weg van een hond, maar het is geen hond... Succes.

Tot de volgende!

Groetjes,

Kristien

Foto's januari

Hallo,

Een selectie van al mijn foto's van januari zijn hier te vinden: (dus foto's van de blog en nog andere foto's)

http://picasaweb.google.be/kristien.vangassen/GhanaJanuari?authkey=Gv1sRgCNeC4tDt3fuTeg#

Groetjes,

Kristien

Mole-Quiz!

Vraag 1: van welk dier is dit de voetafdruk?

Vraag 2: welk dier heeft dit zonet achtergelaten?

Vraag 3: hoeveel olifanten tel je?

Ook bij deze quiz: wie eerst alle vragen juist heeft, wint een souveniertje!

P.S.: aan de winnaar van de vorige quiz, uw souvenier ligt reeds klaar!

Mole National Park

Woensdag en donderdag ben ik naar Mole geweest. Ja, blijkbaar kan dat, niet naar school gaan en naar Mole gaan. Anke en Fidelis gingen mij meenemen. Maar dat kon alleen in de week. Ik had het er wel moeilijk mee. Ik kom naar hier om te werken, en ik neem al zo snel 2 dagen verlof. Maar dat kan allemaal. Het zou hier pas raar zijn als iemand van de leerkrachten elke dag aanwezig is. Dan zullen ze de volgende maanden nog raar opkijken. Want ik ben niet van plan om dit vaak te doen, verlof nemen. Tenzij wanneer mama, Tina en Wouter komen. Dan moet ik die gaan halen aan het vliegtuig. Maar dat is juist als het goede vrijdag is, dus dan zou ik maar 1 dag missen. Swat, buiten de kwestie. Dus: Mole.

Woensdag zijn we met de auto naar daar gereden. 3 uur rijden, waarvan 2,5 uur bobbelige weg. Als je dan vanachter zit, ik kan u verzekeren, niet aangenaam. Die gordel werkt té goed! Pas op het einde van de terugweg had ik de truk gevonden van de gordel losser te doen en vast te houden..

Wandelingen met een gids kan om half 3 in e namiddag of om 7u ’s morgens. Aangezien het hier verschrikkelijk warm is in Ghana, kozen wij voor die van 7u donderdagmorgen. Dat wil zeggen dat we woensdag wat hebben kunnen ‘relaxen’. Zwemmen (ja, daar was een zwembad), op een stoel een boek lezen met uitzicht op het park. Van dat lezen kwam wel niet veel. Ik was te geconcentreerd aan het kijken of ik daar in de verre verte misschien niet iets zag bewegen. En als ik nog maar dacht iets te zien, had ik mijn fototoestel al gereed. Toen we daar zo zaten te kijken, kwam er een ‘bushbuck’ nogal dichtbij. En uiteindelijk heel dichtbij. Ook nu, na de wandeling, nog steeds een van de best gelukte foto’s.

De wandeling zelf was wel leuk met een toffe gids. Van heel ver hebben we iets gezien wat een krokodil zou moeten zijn. Verder hebben we veel bushbuck’s gezien en kob’s. Beide in mijn ogen hertjes. En toen kwamen er plots olifanten naar het water gewandeld. Met een omweg zijn we daar rond gewandeld en dan hebben we ze uiteindelijk van redelijk dichtbij goed kunnen zien. En verder nog wat vogels gespot, vraag me niet welke. De wandeling begon aan een dorp. En in dat dorp loopt het vol apen en everzwijnen. Dat was wel grappig om te zien.

Voila, Mole in het kort. En dan nu: een kwis! (zie ander blogberichtje).

Kristien

Foto's

Zoals steeds: zie onder!

Adres

Hallo,

Mijn adres hier in Ghana, dat kan ik niet exact zeggen. Ik woon niet ergens in een straat met straatnaam. De mensen hebben hier wel PO BOX-en. Dus een bus aan het postkantoor. Wie mij graag brieven stuurt (leuk), kan dit sturen naar de pobox van de organisatie. En dat is:

REVSODEP

PO BOX 1817 TL

Tamale N-R

Ghana

West-Afrika

Brieven zijn wel heeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang onderweg!

Groetjes,

Kristien

Ingezameld materiaal

Hallo,

Gisteren en vandaag hebben we het materiaal uitgedeeld dat ik heb ingezameld. Of toch het grootste deel. Een deel nemen mama, Tina en Wouter hopelijk nog mee in de paasvakantie?? Met het materiaal dat jullie allemaal bijeengezamld hebben, hebben we twee scholen blij gemaakt! De school waar ik werk in Taha (lagere school en kleuterschool) en de school in Gbalahi. Vandaag waren de kinderen al gebruik aan het maken van hun nieuwe aanwinst. De scholen waren ons erg dankbaar!!! Bedankt aan allen die mee gesponserd hebben!!

Wat het ingezamelde geld betreft: er zijn heel veel mogelijkheden om dit te spenderen. Op de school waar ik werk krijgen de kinderen na school eten aangeboden. De school in Gbalahi had dit ook, maar dat is nu gedaan. De organisatie waar ze dit van kregen geeft dit niet meer (heb ik begrepen). Dus daar zou het geld naar kunnen gaan. Verder naar kinderen die na de lagere school zouden stoppen met studeren wegens geldgebrek. De lagere school is hier namelijk gratis, de middelbare school niet. En vele ouders hebben geen geld om de middelbare school te betalen. REVSODEP is vooral bezig met 'water and sanitation'. Dorpen worden voorzien van prober drinkwater en toiletten. Ook dat kost veel geld. We kunnen er dus wel vanuit gaan dat het geld goed zal besteed worden! Ik ga nog wel te horen krijgen wat ze met jullie geld gaan doen, eens ze weten wat ze daarmee gaan doen!

Groetjes!

Africa cup

1/4th final round
01-24-2010	Angola	0 - 1	Ghana

Hoeraa voor Ghana! Hop naar de halve finale!

Mathematics

Ik heb gisteren mijn uurrooster gekregen (zie foto). Ja, dat komt er dus op neer dat ik op vrijdag een klein uur heen fiets, een half uur lesgeef en dan een klein uur terugfiets. Ale, dit is mijn voorlopig uurrooster. Als ik dit wat gewoon ben, gaat ze mij nog meer lessen geven als ik wil. Maar als ik dus wiskunde of rekenen ga geven in die klassen, vervang ik gewoon de leerkracht die op dat moment bezig is. Zo had ik het mij helemaal niet voorgesteld. Ik dacht dat er leerkrachten te weinig waren. Maar ik begin het wel te begrijpen. Het is in Ghana nu eenmaal zo dat er meerdere leerkrachten per klas zijn in de lagere school. Het is niet zoals in België dat de leerkracht van bv. het vijfde leerjaar ook alle vakken geeft. Of herinner ik mij dat nu verkeerd van vroeger?

Anke zei ook dat ik meer ga geleerd hebben over mezelf en voor mezelf dan dat ik hier iets zal hebben bijgebracht. Misschien niet slecht om dat nu te beseffen. Ik kwam met maar één rede naar hier: iets goed doen voor iemand anders, zonder er zelf iets voor terug te krijgen. Maar nu blijkt dat ik er juist wel heel veel zelf aan ga hebben. En dat 6 maanden niet lang is, dat ik op 6 maanden geen grote dingen ga kunnen bereiken. Want wie weet wat er gaat blijven hangen van wat ik hen geleerd heb als ik weg ben? Mja, het zette wel even mijn voeten op de grond. Maar het is wel een teleurstelling. Toch zal ik er alles aan doen om die kindjes iets bij te leren, en het gaat mij nog lukken ook! :-)

Misschien moet ik wat langer blijven, een jaar of 5 ofzo? Dan kan ik veel meer bereiken? :-) Neenee, 4 juli om 10u30 sta ik daar in Zaventem!

Drum en dans!

Hallo,

Normaal ging ik gisteren mijn eerste drum- en danslessen volgen, maar dat is er niet van gekomen. In Ghana kunt ge ook eigenlijk niets van op voorhand afspreken. Dat draait toch anders uit. Het is er niet van gekomen omdat ik met Anke (iemand van de organisatie van Hasselt die hier nu 3 weken is) naar de markt ben geweest. En daarna hadden de drum- en dansleraars een performance in een guesthouse. Zie foto's. Het is wel de moeite. We hebben ook even mee moeten dansen... Jeej... Ik denk dat ik misschien enkel voor de drumlessen zal gaan. Hoewel, het is ook niet slecht dat ik leer bewegen, hé Tambour Bazar??? (en meerbepaald: hé Walter?).

Straks gaan we naar een dorpje. Rond half 12 of 12u. Dat kan even goed 2u zijn dus ;-). En als er daarna nog tijd is, mag ik Ibrahim bellen voor de drumlessen. Ik hoop dat het kan doorgaan vandaag. Ik kijk er naar uit!

Kristien

Wist je dat...

… sommige Ghanezen speciale zeep gebruiken om witter te worden (om meer op ons te lijken)?

… het traditionele hoofddeksel in Ghana lijkt op een smurfenmuts?

… het Ghanese voetbalteam het eerste Afrikaanse land is dat mag meedoen met het WK?

… de moslims hier om 4u en om 5u ’s nachts bidden en dat ik daar wakker van word?

… je in Ghana geen ‘frisse’ neus kan halen?

… Ghana best wel tof en leuk en de moeite waard? J

Ik als leerkracht

Vandaag was er om half 9 juist geteld 1 leerkracht. Om 9u was er nog steeds 1 leerkracht. Ik ben dan maar begonnen in P3 (primary 3) om rekenen te geven: ik als leerkracht poging 2 dus. En eigenlijk ging dat goed. Ik ging traag genoeg en had een heel plan in mijn hoofd hoe ik van daaruit iets moeilijker kon aanleren. Maar om half 10 besloot de juf van het derde van vandaag toch maar te arriveren. Dus heb ik het aan haar gelaten om les te geven, ze hadden eigenlijk 'natural science'... Ik ben blij dat het vandaag goed ging, heb ik weer wat zelfvertrouwen.

Ik ben een getrouwde vrouw

Wouter, het is maar dat ge het weet, maar wij zijn getrouwd.

De directrice van de school vroeg aan mij of ik al mannelijke vrienden had. Ze zei dat als mannen vragen om een vriend van mij te zijn, dat ik altijd nee moet zeggen, want je weet nooit wat hun bedoelingen echt zijn. Ze zei ook dat ik niet mocht zeggen dat ik een lief heb thuis waar ik ooit mee ga trouwen. Dan vinden de mannen dat ik nog te krijgen ben. Vanaf nu moet ik zeggen dat ik een 'husband' heb en dat die mij komt opzoeken in Ghana. Dan zou het gevaar geweken zijn...

Voelt niet slecht hoor, getrouwd zijn ;-)

Afrikaanse ritmes

Greet, om ineens op uw vraag te antwoorden he :-)

Vandaag was het een speciale dag op school. Een canadese organisatie heeft een watertank geïnstalleerd op school in Taha. Daardoor hebben de kinderen nu proper water om te drinken en te koken (er wordt op verschillende dagen voor hen gekookt). Vandaag kwamen er twee Canadezen en die hadden graag iets opgenomen over de kinderen die danku zeggen voor het propere water. Hiervoor gingen de kinderen ook dansen en zingen. Ze hadden hun traditionele kledij bij. De chief en verschillende andere belangrijke oudjes waren er en een aantal drummers. Heel leuk om te zien! Die kinderen kunnen waarschijnlijk dansen voor ze kunnen lopen.

In de namiddag ben ik gaan kijken waar ik drum- en danslessen zal volgen. Ik heb al even 5 minuten op de djembe mogen spelen en ik heb al een ritme dat ik kan spelen. Aan de Tambour Bazar vrienden: ik schrijf het allemaal op zenne! Vanaf morgen krijg ik elke week les. Dus ik zal wel wat hebben om mee naar huis te nemen!

Heimwee

Momenteel heb ik wel wat heimwee naar mijn leventje in België, om niet te zeggen veel. De grote verschillen hier maken het toch wel moeilijk, ook op werkvlak. Maar naar het schijnt heeft elke vrijwilliger dat de eerste of tweede week, dus laten we hopen dat het ook bij mij weggaat. En dat ik Ghana ook fantastisch tof ga vinden na een tijdje. Ik hoop het echt… En over een dikke twee maanden komt er een stukje België naar hier, dus dat valt ook weeral mee.

Komt allemaal wel goed zeker?!!

Littekens

In Ghana zijn er veel mensen die littekens op hun gezicht hebben. Dit zijn echter geen gewone littekens, maar hebben bepaalde betekenis. Aan de littekens kan je zien waar iemand vandaag komt. Zo kan je op elke wang een horizontaal streepje hebben, dan ben je van Tamale in het Noorden. Maar je hebt ook meer specifieke kentekens, daaraan zie je van welke familie iemand komt (bv. Aan elke kant van je lip drie horizontale streepjes). Als je dan iemand tegenkomt met hetzelfde teken,w eet je dat die van je familie is.

Dit wordt minder en minder gedaan, maar in de dorpen zijn er toch nog veel kinderen die deze littekens hebben.

School in Taha

Ik ben nu twee dagen op de school geweest waar ik zal lesgeven, de school van Taha. Gisteren heb ik enkel geobserveerd. Vandaag heb ik al een poging gedaan tot lesgeven, omdat er leerkrachten afwezig waren.

Ik wist op voorhand dat Ghanezen en timing geen combinatie en dat de leerkrachten in Ghana vaak de kinderen slaan met een stok. Maar toch, om het in realiteit mee te maken, dat brengt nog heel wat meer emotie met zich mee. Dat leerkrachten minstens een half uur te laat komen, en regelmatig zomaar de klas verlaten om te bellen of om gewoon even naar buiten te gaan, daar erger ik mij aan maar ik kan er wel mee leren leven. Maar dat de leerkrachten de kinderen slaan… Nee, daar ga ik na 6 maanden nog steeds niet mee kunnen leven. Maar ik zal het toch ergens moeten, want ander ga ik het niet volhouden. Ik heb al met iemand van de organisatie gepraat en hij zei dat hij dat vroeger ook had meegemaakt en dat dat voor de Ghanezen een effectieve manier is. Ik zal dat niet kunnen veranderen. Dus hij zei dat ik dat toch gewoon moest worden. Ik zal al blij zijn als ik niet meer stiekem tranen moet laten als een leerling een slag van de stok krijgt. En dat de leerlingen zelf die stokken moeten gaan halen voor de leerkracht vind ik helemaal straf.

Vandaag moest ik dus wiskunde geven in het tweede leerjaar. Ik wist niet waar ze waren in hun boek, want dat is niet echt geweten. Sommigen hadden iets over de klok in hun oefenschrift staan dus ik ben daar mee begonnen. Maar vele kinderen in de dorpen hebben niet eens een klok thuis. Als ik denk hoe moeilijk ‘de klok’ al is voor kinderen bij ons, lijkt het mij heel moeilijk voor kinderen die zich er zelfs niet goed een beeld bij kunnen vormen. Het is niet gelukt hen iets meer bij te brengen dan ze al konden. Maar van de organisatie zeggen ze mij dat ik mezelf meer tijd moet geven. Het is logisch dat ik na één dag niet weet hoe ik die kinderen moet aanpakken, hoe ik ze iets kan bijbrengen. Ze verstaan de taal ook niet geweldig, want hun moedertaal is Ghanees. Dus ze moeten nog wat wennen aan mijn taal en uitspraak en ik aan die van hen. Ik vind het wel lastig dat het niet goed ging vandaag, ik wil graag alles goed doen en liefst van de eerste keer.

Ik dacht ook dat ik naar hier kwam om in een school les te geven waar ze te weinig leerkrachten hebben. Hier in Taha hebben ze voor elke klas een leerkracht, er zijn zelfs extra leerkrachten. Dus ik voelde mij al heel nutteloos, want ben ik wel echt nodig? Maar dan vertelde Carlos van de organisatie dat ze graag voor elke klas meerdere leerkrachten hebben. Er zijn leerkrachten die beter het ene vak kennen en leerkrachten die beter het andere vak kennen. En zo gebeurt het dat er soms leerkrachten niets doen en buiten zitten. Ik vond dat natuurlijk al niet kunnen, maar ja, ik pas me wel aan.

Het is heel wat aanpassen! En ik reageer nogal emotioneel op al die verschillen. Het was niet gemakkelijk gisteren en vandaag…

Er is ook een leerkracht die per se mijn gsm-nummer wilde. Maar ik kende hem nog niet, had hem net 5 minuten ontmoet. Dus ik wou die niet geven. En dan zei hij: ja maar ik vertrouw u dus ik geef mijn nummer en omdat ik u vertrouw ben jij mijn vriend. Vertrouw je mij dan niet?
Ik heb een kwartier moeten discussiëren. Ik heb mijn nummer niet gegeven. Maar nu bleek dat hij dicht bij mij woonde, dus nu moet ik elke dag na school een uur samen met hem fietsen. En de twee dagen die nu voorbij zijn, ging het altijd maar over één ding. Hoe kan ik een beste vriend van u worden? Hoe lang duurt het voor jij iemand vertrouwt? Wanneer mag ik langskomen bij uw huis? Krijg ik uw nummer om te vragen of ik langs mag komen? … Jullie kunnen denken, ja dat zijn Ghanezen he. Maar neenee, niet alle Ghanezen zijn zo opdringerig. Ik kan daar helemaal niet tegen. Ik ben dan wel in Ghana en ik pas mij graag aan, maar ik ben nog steeds mezelf. Dus ik heb graag wat ruimte en kan niet veel verdragen als iemand te dicht komt te snel zonder ik het wil :-)

Quiz-uitslagen!

Papa, bijna!!!!

Wouter, gij valsspeler!

Tina, proficiat! U hebt gewonnen: één souvier!!! Jeej..

P.S. Aan allen die mijn blog volgen: tof! :-)

Time to Quiz!!

Hallo,

Hieronder twee quiz-vragen en straks komen de bijbehorende foto's erbij. Wie als eerste de twee vragen juist heeft, krijgt een souveniertje!

1. Welke schoenen (merk) had ik aan al fietsend op de zeer stoffige weg naar de school in Taha? (foto 1)

2. Wie is er vanavond gewonnen bij de Afrika Cup? Ghana of Burkina Faso? (foto 2)

Trommelgeroffel......

Kristien x

Nog wat schrijfsels

Hier ben ik weer(al)!

Mijn verdere pogingen om alleen op weg te gaan in Ghana waren een beter succes. Ondertussen ken ik de weg, zelfs als het donker is. Zalig weertje, maar om te fietsen wel niet altijd even aangenaam (zie foto à rode kop). Maar goed dat ge onderweg zakjes water kan kopen. Dat is hier wel het handige. Alles wat je nodig hebt, kunt ge onderweg kopen. Ik moet mij nooit zorgen maken over dorst of honger hebben.

De kleinste van de kinderen hier is nogal graag waar ik ben. Als ik naar mijn kamer ga, komt hij mij ofwel halen, ofwel komt hij gewoon in mijn kamer wat spelen. Momenteel wel wat lastig, want hij is met een bal aan het shotten, en regelmatig komt die de richting van mijn laptopke uit. Ook de ramen lopen gevaar. Ik ga maar even buiten voetballen…

Buiten waren ze net ook borstels aan het maken en ik mocht helpen J Wij kopen dat in de winkel, maar hier wordt dat zelf gemaakt. Ze nemen bladeren van de ‘palmtree’ en halen daar de nerven uit. Die laten ze drogen en binden ze samen. Zo heb je een borstel. Wel zonder steel.

Gisteren heb ik ook mee gekookt en gewassen. Ik kan nu zelf stew maken en weet hoe ik mijn kleren hier kan wassen de volgende maanden. Wassen gebeurt door eerst in kom 1 met water zeep over de kleren te schuren en dan de kleren tegen elkaar te schuren. Daarna hetzelfde in kom 2. En daarna steek je de kleren in een emmer water. Daarna uitwringen en ophangen. Voor vele dingen die zij hier met de hand doen (zoals bv ook pepers en tomaten zelf pletten in een geribbelde kom ipv met de blender), daar hebben wij een apparaat voor. En ze lachen ons daar een beetje mee uit.

Vanmorgen werd ik om kwart voor 6 wakker van het lawaai. Een wekker heb ik hier niet nodig, ze maken hier genoeg lawaai ’s morgens. De kinderen waren het eten van gisterenavond verder aan het opeten. Voor mij was er thee, brood en ei. Fjoew, want ik krijg al moeilijk iets binnen ’s morgens, en zeker geen warm eten.

Vandaag ben ik de school gaan bezoeken waar ik zal lesgeven. Deze week ga ik nog observeren en de week erna begin ik op maandag zelf les te geven. Mariama (hoofd van de school) gaat voor mij een schema maken, in het begin mag ik wiskunde geven in 1^e, 2^e en 3^e leerjaar. Daarna kan ik dat misschien afwisselen met andere vakken zoals wetenschappen. In deze school hebben ze blijkbaar wel in elke klas een leerkracht, dus ik ga telkens een leerkracht aflossen. De leerkracht blijft erbij. Het is de bedoeling dat ik van hen leer en zij van mij (zij van mij…..hm). Maar hierover later meer!

We zijn nog een ander dorp gaan bezoeken (Wovoguma), waar REVSODEP (de organisatie waarvoor ik vrijwilligerswerk doe) toiletten aan het bouwen is. In al die dorpen hebben ze een chief en een chairman. De chief is degene die mensen van de community bijeenhoudt, hij is ook ‘the biggest brain’ van het dorp, wordt gezien als de slimste en meest wijze man van het dorp. Verder is hij de link met de overheid. De chairman is diegene die voor een project (zoals bouwen van wc’s) mensen bijeenzoekt van het dorp die hieraan kunnen meewerken, hij mobiliseert het volk. Je kan hem zien als de assistent van de chief. De chairman heb ik ontmoet. Hij heeft mij een lokale naam gegeven, nl: Maligunaa. Dit betekent: iemand die de mensen community helpt om zichzelf te ontwikkelen. Daar kan ik mij wel in vinden. J De vrouw van de chairman vertelde (in het Ghanees, maar vertaald door Fidelis) dat als ik een Ghanees was, mijn kleren niet zouden aanvaard worden (blote schouders) en er over mij geroddeld zou worden. Maar van blanke mensen wordt dat aanvaard en begrepen dat ze zich zo kleden.

Ik had al eens gezegd dat mensen de meest mogelijke en onmogelijke dingen op hun hoofd dragen. Zo zijn er zelfs mensen die 4 schalen boven elkaar op hun hoofd dragen elk rijkeljik gevuld met vanalles. Maar vandaag moest ik toch eens lachen. Er liep een vrouw op straat en die had maar één ding te dragen: een klein zakje olijven. En dat lag op haar hoofd. Grappig zicht.

Aan diegenen die dachten dat ik misschien wel met een Ghanees thuis zou komen: de Ghanese mannen zijn zeker charmant en vaak ook knap. Maar ik weet wel heel zeker dat ik niet verleid zal worden door zo’n mooie Ghanees, ik heb immers al een mooie Belg thuis zitten ;-).

Als mensen aan het eten zijn en je komt erbij staan voor een babbeltje, of je komt net binnen, dan zeggen ze meestal “you’re invited”. Het is een soort beleefdheid, maar als je echt honger hebt mag je gewoon mee aanschuiven en je hand in hun bord steken om mee te eten. Ik zeg wel degelijk hand in het enkelvoud. Gisteren was ik hier met mijn twee handen aan het eten en een paar kinderen van hier zeiden direct: oh nee, jij eet met twee handen, niet doen, enkel rechterhand!! Je mag ik Ghana enkel eten/iets geven/iets aanpakken/… met je rechterhand. Want je linkerhand is nodig als je naar het toilet gaat…

Doordat het hier allemaal in het engels is, begin ik ook in het engels te denken. Zelfs als ik aan denken ben om een smsje te sturen naar iemand in België denk ik dat eerst in het engels.

Hmm, lange tekst. Ik had nochtans tegen mezelf gezegd: ik doe alleen maar korte tekstjes hoor. Maar ik wil zoveel vertellen! Dat zal wel minderen, nu is alles nog nieuw en leuk om te vertellen…